2η Ατομική Έκθεση της ψηφιδογράφου Αναστασίας Νικολάου

2η Ατομική Έκθεση

της ψηφιδογράφου Αναστασίας Νικολάου.

Έκθεση των αναγνωρισμένων και βραβευμένων έργων της ψηφιδογράφου Αναστασίας Νικολάου, στο Πολιτιστικό Μέγαρο Γλυφάδας 8-12 Μαΐου.

Τα Εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 8/5 στις 19:00.

Παρουσιάζονται  τα πρώτα αγάλματα από την νέα συλλογή «Κούροι» και ψηφιδωτά έργα από τις συλλογές: «Ενθαλπία», «Σπιρίτης», «Ασταίες/Ακταίες».

Θα προσφερθούν για τους επισκέπτες προγραμματισμένες δράσεις, παρουσιάσεις θεωρίας  και πρακτικής της εικαστικής ψηφιοποίησης και  εκδηλώσεις ψηφιδοτοποθέτησης κοινού και σπουδαστών, για έργο που θα δωριστεί σε κοινωφελή στέγη.

Η θεματολογία των δράσεων αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση των πολιτών στην αξία της ανακύκλωσης.

Μέσα από την τέχνη της ψηφιδογραφίας, χρησιμοποιώντας υλικά που αβίαστα καταλήγουν στους κάδους, όπως, γυαλί, σίδερο, πλαστικό, ξύλο , ξεπηδούν δημιουργικές ωφέλιμες, τέχνες και τεχνικές, που ωθούν την φιλοσοφία της ανακύκλωσης, να γίνεται καθημερινότητα.

Το ωράριο λειτουργίας 11:00-21:00 και η είσοδος των επισκεπτών στην έκθεση και σε όλες τις δράσεις είναι ελεύθερη.

Σύντομο Βιογραφικό

Η εικαστικός ψηφιδογραφίας Αναστασία Νικολάου γεννήθηκε το 1974

Ζει στη Γλυφάδα και δημιουργεί έργα σύγχρονου ψηφιδωτού τα τελευταία 16 χρόνια.

Η αγάπη της για το περιβάλλον και τη φύση και οι ατελείωτες ώρες περισυλλογής γυαλιών και σίδερων από τις παραλίες της Αθήνας, την ενέπνευσαν στις πρώτες της κατασκευές, με μεικτή τεχνική  sea glass.

Στην πορεία τα έργα της υιοθέτησαν ψηφίδες από  μάρμαρο, βότσαλο, σμάλτο, γυαλί, ξύλο, μέταλλο.

Από το 2011 έχει συμμετάσχει σε 20 ομαδικές εκθέσεις.

 Έργα της υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές, στο Δήμο Γλυφάδας, στο Δήμο Αργυρούπολης, στο Ωδείο Ωρίων, στο σχολείο ΑΜΕΑ Καλός Σαμαρίτης και άλλου.

Έχει διακριθεί το 2018 από το φιλολογικό σύλλογο Παρνασσού και το 2019 συμμετείχε στον διεθνή διαγωνισμού Αbsolute Creative Competition με σημαντικούς καλλιτέχνες και curators εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Ο διαγωνισμός αφορά την ισότητα των ανθρώπων και την ισότητα των δύο φίλων.

Διοργανώσει εκθέσεις και διδάσκει σε παιδιά, ενήλικες και ΑΜΕΑ.

Ιστορίες Εν Πλω: Το αντίο μου, η γνωριμία μας

Φωτογραφία Γιώργος Διγαλάκης

Ένα ακόμη δύσκολο αλλά και ενδιαφέρον αντίο που γεννήθηκε στο Σεμινάριο του Βιβλιοπωλείου "Εν Πλω"

Το αντίο μου, η γνωριμία μας

της Βάσιας Παπαευθυμίου

Αγαπημένε μου Ντιάριο,

πάνε μέρες που έχουμε να τα πούμε, αλλά βλέπεις είχα πολύ διάβασμα για το σχολείο, μάθαινα την προπαίδεια και το κεφάλι μου νόμιζα πως θα σπάσει… Σου υπόσχομαι όμως πως δεν θα το ξανακάνω. Άσε που επιτέλους ήρθε το καλοκαίρι και πέρα από τις ‘’Χαρούμενες Διακοπές’’  που πρέπει να διαβάζω κάθε μέρα είμαι ελεύθερη να κάνω ότι θέλω, οπότε θα σου γράφω συνέχεια.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σου κάτι γιατί ξέρω πως και θα με ακούσεις και δεν θα σου φανεί ασήμαντο ότι και να σου πω.

Την περασμένη Δευτέρα είχαμε τις γυμναστικές επιδείξεις στο σχολείο, η Κάλλια όμως δεν φάνηκε, είχε πάει να δει τη γιαγιά της που ήταν στο νοσοκομείο. Όταν γύρισα στο σπίτι την πήρα τηλέφωνο για να μάθω αν είναι καλά. Έκλαιγε η καημενούλα γιατί η γιαγιά της είναι πολύ άρρωστη και φοβάται πολύ γι’ αυτήν.

Την Άννυ έρχεται κάθε μέρα να την πάρει η γιαγιά της από το σχολείο, φαίνονται πολύ δεμένες. Συχνά μου αναφέρει πώς περνούν τον χρόνο τους όταν είναι οι δυο τους στο σπίτι. Πλάθουν λέει κουλουράκια σε διάφορα σχέδια, αστεράκια, καρδούλες και της αρέσει τόσο πολύ που έχει αποφασίσει ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει φουρνάρισσα για να φτιάχνει κουλουράκια και να ζυμώνει ψωμί. Τι να πεις… γούστα είναι αυτά. Το πιο συναρπαστικό όμως ξέρεις ποιο είναι; Της λέει ιστορίες από τα παλιά, ιστορίες που ξέρεις ότι δεν θα τις ακούσεις από κανέναν άλλον. Μάλιστα την έχω παρακαλέσει πολλές φορές να πάω και ‘γώ στο σπίτι της για να ακούσω τις διηγήσεις της γιαγιάς της και αυτή κάθε φορά μου απαντά: «Καλά θα το σκεφτώ»… Άσε που δεν δέχεται ούτε η ίδια να μου της πει... «Είναι το μυστικό μας», λέει. Μα τί της ζήτησα;

Ο Χρήστος από την άλλη, κάνει συνέχεια σκανταλιές και πειράζει συνέχεια τη γιαγιά του που δεν ακούει καλά. Διασκεδάζει λέει πολύ μαζί της και παρ’ ότι την τυραννάει, στο τέλος  του κάνει όλα τα χατίρια.

Δυστυχώς, δυσκολεύομαι να τους καταλάβω. Βλέπεις εγώ δεν γνώρισα ποτέ τη γιαγιά μου, έφυγε από τον πλανήτη μας όταν εγώ ήμουν ακόμα ένα τόσο δα σποράκι. Η μαμά μου είχε στενοχωρηθεί  πολύ που την άφησε και εγώ της έριχνα καμιά κλωτσιά από μέσα. Πώς αλλιώς να την συνεφέρω; Άσε που φοβόμουν ότι θα με πάρουν και εμένα τα ζουμιά. Όλα τα καταλάβαινα.

Η ξαδέρφη μου η Εύα που είναι μεγαλύτερη από εμένα, μου είπε μια μέρα:

«Κρίμα που δεν την γνώρισες, ήταν πολύ καλή γυναίκα και να ‘βλεπες πως αγαπούσε τα παιδιά!!!».  Από τότε αποφάσισα πως και ‘γώ  θα αγαπώ όλα τα παιδιά του κόσμου και θα τα προστατεύω. Κάθε μέρα λέει τα φώναζε στην αυλή του σπιτιού τους έλεγε ανέκδοτα και παίζανε μαζί. Στο τέλος του παιχνιδιού, τους έδινε γλυκό σταφύλι ενώ το καλοκαίρι πάντα τους πρόσφερε σπιτική λεμονάδα για να ξεδιψάσουν.

Επίσης, στο σπίτι έπαιζε πάντα μουσική, όπως και στο δικό μας! Μόνο που τότε ο ήχος έβγαινε από κάτι μικρά δισκάκια και η γιαγιά μου είχε πολλά απ’ αυτά Πιο συχνά όμως συνήθιζε να παίζει τους δίσκους κάποιου Πηθικώτση. Εγώ πάλι απορώ πως έκανε καριέρα μ’ αυτό το όνομα.

Δεν ξέρω πολλά πράγματα για την γιαγιά μου ούτε και ρωτάω κανέναν, ιδίως την μαμά μου, δεν θέλω να τη δω να στενοχωριέται. Έτσι λοιπόν ψάχνω να βρω με ποια κυρία θα μπορούσε να μοιάζει. Η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η κα Ρόζα, η γειτόνισσα. Η κα Ρόζα φοράει πολλά χρυσά βραχιόλια στα χέρια της και κάθε φορά που τα κουνάει για να με χαιρετήσει, νομίζεις πως παίζει ντέφι από τον ήχο που βγάζουν. Η κα Ισμήνη από την άλλη, είναι σκέτη κοκέτα, τουλάχιστον έτσι λένε οι μεγάλοι. Να τη δεις με το μελιτζανί μαλλί της… πόσο αστεία είναι…! 

Η κα Μαρία πάλι, όλο μου φωνάζει γιατί λέει την ενοχλώ που παίζω με την μπάλα το μεσημέρι. Μα ακούς; Μια μέρα μάλιστα μου είπε: «Καλά εσύ δεν πήρες τίποτα από την γιαγιά σου; Ήταν τόσο ήρεμη γυναίκα αλλά εσύ μου φαίνεται έχεις ηπειρώτικο κεφάλι». Μόλις το άκουσα αυτό τρόμαξα, «Τι είπες για το κεφάλι μου; Τι έχει το κεφάλι μου;», είπα κλαίγοντας και πιάνοντας το για να δω μήπως έχω κάτι -Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν έκλαιγα για το κεφάλι μου ή γιατί μου είπε ότι δεν πήρα τίποτα από την γιαγιά μου- Αυτή όμως άρχισε να γελάει, θύμωσα τόσο πολύ και ξεστόμισα κάτι που στη συνέχεια το μετάνιωσα, «Καλά εσύ δεν έχεις ημερομηνία λήξεως;» 

Τι ήταν να το ακούσει, με κατσάδιαζε μια ώρα. Τώρα όμως μου κρατάει μούτρα και δεν έχω με ποιόν να μαλώνω… Τουλάχιστον παίζω με την μπάλα μου χωρίς να ακούω τις αγριοφωνάρες της.

Αποκλείεται να μοιάζει με κάποια απ’ αυτές η δική μου γιαγιά. Επιβεβαιώθηκα όταν βρήκα σε ένα άλμπουμ μερικές φωτογραφίες της από την εποχή που ήταν νέα και έχει σε όλες ένα χαμόγελο..μα ένα χαμόγελο! Νομίζω ότι μου μοιάζει λίγο… Σε εμένα μοιάζει είμαι σίγουρη, χαμογελάμε το ίδιο!

Ααααα δεν σου είπα τι περίεργο έχουν αυτές οι φωτογραφίες… Δεν έχουν χρώμα… Είναι ασπρόμαυρες. Λες οι άνθρωποι να ήταν ασπρόμαυροι τα παλιά τα χρόνια; Μυστήρια πράγματα… Πάντως αν ξέρεις, θέλω να μου πεις, ε;

Προχθές το βράδυ, η μαμά μου με βρήκε να κλαίω κάτω από τα σκεπάσματα. Βλέπεις εγώ την γιαγιά μου δεν την σκέφτομαι συχνά αλλά θυμήθηκα την Κάλλια που φοβάται πως θα φύγει και η δική της γιαγιά. Μα πως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Η μαμά μου ήρθε κοντά μου και με ρώτησε γιατί κλαίω. 

Εγώ της απάντησα: «Δεν θέλω να φύγει κανείς..Γιατί φεύγουν οι άνθρωποι; Δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Γιατί; Γιατί;» Η μανούλα μου, μου έδωσε μια μεγάλη αγκαλιά και ένιωσα τόοοοση ζεστασιά που σχεδόν σταμάτησα να κλαίω. Σκεφτόμουν ότι έτσι θέλω να μείνουμε για πάντα. Τι ωραία που ήταν! Μετά όμως σκέφτηκα ότι και αυτή δεν έχει κοντά της την δική της μαμά για να της δίνει αγκαλιές… Ααααχχ κρατήθηκα τόοσο πολύ για να μην κλάψω πάλι και την έσφιξα τόσο πολύ στην αγκαλιά μου που στο τέλος πόνεσαν τα χέρια μου.

Θα ‘θελα με κάποιον τρόπο να της μιλήσω. Άραγε να γνωρίζει για εμένα; Να μαθαίνει νέα μου; Σκέφτηκα λοιπόν σήμερα να της γράψω ένα γράμμα για να γνωριστούμε και ύστερα ας πούμε το τελευταίο αντίο. Πώς να ξεκινήσω όμως;

«Αγαπημένη μου γιαγιά»… όχι ίσως να ήταν καλύτερα… «Γεια σου γιαγιά, η εγγόνα σου είμαι, η Βασούλα. Μου δώσανε το όνομά σου, δε χαίρεσαι; Θα φροντίσω να σε βγάλω ασπροπρόσωπη να ξέρεις.

 Δεν ξέρω από πού να αρχίσω…. Να σου πω ότι μένουμε στο νησί που κάποτε περνούσες τα καλοκαίρια σου και ότι έχω αποκτήσει και αδερφάκι.

Πες μου όμως, γιατί ήσουν τόσο ανυπόμονη να φύγεις και δεν περίμενες να γνωριστούμε; Ίσως τότε να άλλαζες γνώμη και να είμαστε τώρα όλοι μαζί. Άσε που θα είχα να διηγούμαι ιστορίες στους φίλους μου για εσένα.

Τώρα που λείπεις, δίνω εγώ αγκαλιές στη μαμά μου, σε περίπτωση που σε ενδιαφέρει. Εσύ έχεις κάποιον να σε φροντίζει;

Σε παρακαλώ προσπάθησε με κάποιον τρόπο να έρθεις, έστω για μια ώρα. Είμαι σίγουρη ότι είναι  πανευκολούρα για εσένα. Άλλωστε, δεν έχεις βαρεθεί εκεί που είσαι;

Θέλω να έρθεις και ίσως τότε να μου διηγηθείς την πιο ωραία ιστορία που έχω ακούσει, απ’ αυτές που στο τέλος οι πρωταγωνιστές μένουν όλοι μαζί αγαπημένοι για πάντα…………………………………………………………………………………….

Μισό λεπτό, δεν τελείωσα, άφησα το καλύτερο για το τέλος. Από χθές βρίσκομαι στο χωριό. Παρακάλεσα τους θείους να με πάρουν μαζί τους, ήθελα να δω που γεννήθηκες, αυτό βέβαια δεν τους το είπα. Και επειδή όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη, έχουμε πάρει ήδη σβάρνα όλα τα πανηγύρια. Χθες, πήγαμε σε δύο, σε άλλο το πρωί και άλλο το βράδυ. Το βράδυ λοιπόν, γνώρισα την κα Ισμήνη, έμαθα πως ήταν πολύ καλή σου φίλη και σαν γνωστή χορευταρού που είμαι την άρπαξα από το χέρι και έσυρα το χορό…για εσένα.

Τώρα που σου γράφω, έχω κατέβει στο ποτάμι. Τι όμορφο που είναι; Το ακούω να κυλάει και σιγοτραγουδώ το αγαπημένο σου τραγούδι:

«Φέρτε μου ένα μαντολίιινοο

για να δείτε πως πονώ

κι ύστερα θα γίνω κρίιιινο

κι ύστερα πια θα χαθώ…….»

Μαθαίνοντας την τοπική ιστορία μέσα από τη μυθοπλασία

Μαθαίνοντας την τοπική ιστορία μέσα από τη μυθοπλασία

Τη Δευτέρα του Πάσχα (29 Απριλίου) στις 6.30 μμ ο Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια» και η εφημερίδα «Καστελλιώτικα Νέα» σας καλούν στη Βιβλιοθήκη Καστελλίων, όπου με αφορμή τα δυο νέα βιβλία του Κώστα Στοφόρου «Ένα κουτί θάλασσα» (εκδόσεις Μίνωας) και «Στη σπηλιά του Δράκου -περιπέτεια στην Καστοριά» (εκδόσεις Κέδρος) συζητάμε για την τοπική ιστορία και τον ρόλο που μπορεί να παίξει η λογοτεχνία ώστε να τη γνωρίσουν καλύτερα τα παιδιά.

Ο Ευάγγελος Κωτσίκης -τ. Καθηγητής Ανωτάτης Σχολής Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (ΑΣΠΑΙΤΕ) -ΤΕΙ Αθήνας, υπεύθυνος της εφημερίδας συζητά με το συγγραφέα.

Θα ακολουθήσει δράση για τους μικρούς μας φίλους βασισμένη, όπου θα φτιάξουμε και θα παίξουμε ένα παραμύθι βασισμένο στην ιστορία των Καστελλίων με τη βοήθεια της Μαγικής Τράπουλας των παραμυθιών.

Η Σπηλιά του Δράκου στον μήνα Αστυνομικής Λογοτεχνίας στον Χολαργό

Πρώτη παρουσίαση της «Σπηλιάς του Δράκου»

στο 2^ο Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας στον Χολαργό

Οι Εκδόσεις Κέδρος και το Βιβλιοπωλείο Monogram (Υμηττού 17, Χολαργός, τηλ. 2106523515) -στο πλαίσιο του 2^ου φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας- σας καλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Στοφόρου «Η σπηλιά του Δράκου -Περιπέτεια στην Καστοριά» την Κυριακή 5 Μαΐου στις 6.30 μμ

Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Άννα Βασιλειάδη -Δαρδάλη, συγγραφέας - Γραμματέας Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και ο συγγραφέας του βιβλίου

Αποσπάσματα θα διαβάσουν μαθητές του 5^ου Δημοτικού Σχολείου Χολαργού

Θα μας συνοδεύσει μουσικά η τσελίστα Κλεοπάτρα Δαρδάλη  

Για το βιβλίο

Φθινόπωρο στην Καστοριά. Μοιάζει με όνειρο, ειδικά αν εσύ και οι καλύτεροί σου φίλοι έχετε κερδίσει σε έναν διαγωνισμό και φιλοξενείστε στο καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης.

Η παρέα των παιδιών που ανακάλυψε τον Κώδικα της Λέρου, την πέμπτη πόλη των Δωριέων στην Γκιώνα και ακολούθησε τα ίχνη του Ομήρου στη Χίο μπλέκει σε μια κυριολεκτικά θανάσιμη περιπέτεια με φόντο τον «ανθό της λίμνης», όπως λένε την πόλη της Καστοριάς.

Η περίφημη Σπηλιά του Δράκου με τους σταλακτίτες και τις λίμνες της δεν είναι μόνο ένα από τα αριστουργήματα της φύσης. Κρύβει κι ένα μυστικό. Κάπου υπάρχει επίσης ένας θησαυρός κι ένα μοναδικό διαμάντι που πολλοί το λένε «καταραμένο». Όμως τα δώρα και οι θησαυροί καμιά φορά δεν είναι αθώα και δεν έχουν τη λάμψη που νομίζουμε…

Μέσα από την περιπέτεια και το μυστήριο τα παιδιά και όλοι εμείς θα ανακαλύψουμε λαμπρές στιγμές αυτής της ξεχωριστής πόλης της Μακεδονίας, αλλά και την πιο σκοτεινή σελίδα της ιστορίας της, που αφορά τον διωγμό και την εξόντωση των Ελλήνων Εβραίων από τους ναζί.

Όμως η δύναμη της αγάπης θα δείξει πως, καμιά φορά, η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται για καλό σκοπό…

Ιστορίες Εν Πλω: Ένα δύσκολο αντίο

Φωτογραφία Γιώργος Διγαλάκης

Μια ακόμη ιστορία από το Σεμινάριο στο Βιβλιοπωλείο "Εν Πλω"...

«Ένα δύσκολο αντίο» 

της Κωνσταντίνας Κοντογιάννη

Μαμά! Επιτέλους γύρισες! Σε περιμένω τόση ώρα για να στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο!

Μαμά, στενοχωρημένη σε βλέπω. Και τον μπαμπά επίσης. Τσακωθήκατε πάλι; Η σας στενοχώρησε αυτός ο γιατρός που πήγες;

Μαμά, δεν κατάλαβα καλά. Θα πας για λίγες μέρες στο νοσοκομείο; Έχεις μια μικρή πετρούλα στο στήθος σου και θα κάνεις μια εγχείρηση; Δεν ξέρω τι είναι τίποτα από αυτά. Θα έρθω κι εγώ; Σαν διακοπές; Θα προλάβουμε τον Άγιο Βασίλη φαντάζομαι.

Μαμά, καλημέρα! Ετοίμασες βαλίτσα; Τι καλά! Ελπίζω να πονάς λιγότερο σήμερα. Άσε που εκεί στο νοσοκομείο θα περάσουμε τέλεια και θα τα ξεχάσεις όλα.

Μαμά, περίεργο μέρος διάλεξες για διακοπές. Όλοι φοράνε περίεργα ρούχα, μυρίζει κάπως παράξενα και στο δωμάτιο σου είναι και άλλες τρεις κυρίες που δεν τις έχω ξαναδεί. Και μιλάνε και όλη την ώρα.

Μαμά, κοίτα! Αυτή η κυρία στο διάδρομο κρατάει μια τσαντούλα σαν δώρο, με ένα καλαμάκι να βγαίνει από μέσα. Κι αυτή η κυρία! Θα πάρεις κι εσύ μαμά τέτοιο;

Μαμά, τι εννοείς εγώ θα πάω σπίτι με τη θεία; Μα θέλω να κοιμηθούμε μαζί, να, χωράω στα πόδια σου κουλουριασμένη. Ούτε που θα με καταλάβεις. Ξέρω ότι θα δω τα ξαδέρφια μου, αλλά εγώ θέλω να μείνω μαζί σου. Μου το υπόσχεσαι ότι θα έρθω αύριο; Πρωί πρωί!

Μαμά, καλημέρα! Πέρασα τέλεια με τα ξαδέρφια μου εχθές, αν και είδα ένα τρομακτικό όνειρο με ένα κάτασπρο τέρας που με κυνηγούσε με μια τεράστια σακούλα δώρου. Όχι μαμά, ο Άγιος Βασίλης δεν φοράει άσπρα ρούχα. Να, έμοιαζε με αυτόν εδώ τον κύριο. Μη φοβάσαι όμως εσύ, είμαι εγώ εδώ που είμαι γενναία.

Μαμά, πάλι σε βλέπω λίγο στενοχωρημένη. Σήμερα είναι η εγχείρηση και μάλλον πονάς και λίγο, αλλά αν παίξουμε λίγο θα σου περάσουν όλα.

Μαμά, το ‘ξερες ότι το κρεβάτι σου έχει ρόδες; Πού σε πάνε αυτοί οι κύριοι στα πράσινα; Μαμά, φοβάσαι; Γιατί με κοιτάς και κλαις; Εγώ δεν κλαίω, αλλά σε αγαπώ. Αρχίζω και εγώ να φοβάμαι, αλλά δεν ξέρω τι. Ναι, φυσικά θα είμαι πάντα χαμογελαστή και το ξέρω ότι με αγαπάς κι εσύ. Να έρθω μαζί σου να σου κρατώ το χέρι; Μα γιατί όχι; Που σε πάνε αυτοί οι κύριοι στα πράσινα;

Μαμά, έχει περάσει πολλή ώρα. Ανυπομονώ να σε φέρουν πίσω αυτοί οι κύριοι να στα πω. Η θεία μου πήρε παγωτό, ζωγράφισα και πήγαμε βόλτες στους διαδρόμους. Αντε, αργείς;

Μαμά! Επιτέλους γύρισες! Πάλι πάνω στο κρεβάτι με τις ρόδες; Μαμά, είσαι πολύ άσπρη. Με ακούς; Μαμά, κοιμάσαι; Να σου φέρω λίγο νερό; Πάμε στο δωμάτιο σου να δεις, έχουν έρθει να σε δουν όλοι οι θείοι και οι θείες!

Μαμά, η θεία με πήρε πάλι σπίτι. Δεν ήθελα να φύγω αλλά μου είπαν ότι είσαι πολύ κουρασμένη και θα κοιμάσαι για πολύ ακόμα. Μου είπε όμως να μην ανησυχώ και ότι θα γυρίσεις σπίτι σύντομα. Πόσο είναι το σύντομα; Και γιατί θα έπρεπε να ανησυχώ;

Μαμά, καληνύχτα. Σήμερα το βράδυ περιμένουμε τον Άγιο Βασίλη! Ελπίζω να γυρίσεις αύριο από το νοσοκομείο και να ανοίξουμε μαζί τα δώρα. Καλά Χριστούγεννα. Σ’αγαπώ.

Το 4ο Πανελλήνιο Συνέδριο για την Εκπαίδευση και ...ο Κώδικας της Λέρου

Υπό την αιγίδα της Α.Ε. του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκοπίου Παυλοπούλου και με την υποστήριξη του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων πραγματοποιείται στις 10-12 Μαΐου 2019 στην Αθήνα το 4ο Πανελλήνιο Συνέδριο με τίτλο «Εκπαίδευση στον 21^ο αιώνα: Σχολείο και Πολιτισμός», το οποίο συνδιοργανώνουν το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης του ΕΚΕΔΙΣΥ, η Παιδαγωγική Εταιρεία Ελλάδος και το Κολλέγιο Αθηνών.

Στο πρόγραμμα του συνεδρίου περιλαμβάνονται Κεντρικές Ομιλίες, Συμπόσιο για τη Σχολική Ιστορία και τα Προγράμματα Σπουδών από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής καθώς και πλήθος εργαστηρίων που διοργανώνονται σε συνεργασία με την Ελληνική Ένωση για την Προώθηση της Ρητορικής στην Εκπαίδευση.

Περισσότερες από 300 εισηγήσεις, 400 εισηγητές, 36 εργαστήρια, θα καλύψουν ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων που αφορά στη σχέση του σχολείου με τον Πολιτισμό.

Απευθύνεται σε Πανεπιστημιακούς Καθηγητές, στελέχη της εκπαίδευσης, εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων και βαθμίδων, φοιτητές, σπουδαστές, ερευνητές,  εμψυχωτές ομάδων άτυπης εκπαίδευσης και σε όποιον γενικότερα ενδιαφέρεται για τις θεματικές του.

Η τελετή έναρξης θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 10 Μαΐου στις 6 το απόγευμα.

            Χορηγοί του Συνεδρίου είναι οι εκδόσεις Γρηγόρης, Εν Πλω, Μένανδρος, Μεταίχμιο, το Ινστιτούτο OSD Ελλάδας -Σχολή Μωραΐτη και η Skag.

Το πλήρες πρόγραμμα στη διεύθυνση:  http://ekedisyconference.weebly.com/uploads/1/3/4/7/13471246/program_print.pdf

ΤΟΠΟΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ

Κολλέγιο Αθηνών – Κολλέγιο Ψυχικού, Στεφάνου Δέλτα 15, Ψυχικό, 15452

Ο Κώδικας της Λέρου στο Συνέδριο

Το Σάββατο 11 Μαΐου στις 11.30 στην Αίθουσα 5, στη θεματική "Λογοτεχνία και Δημιουργική γραφή" θα παρουσιαστεί εισήγηση από την Ευαγγελία Μουλά και τον Κωνσταντίνο Μαλαφάντη με θέμα: 

 Από τη λογοτεχνία στα παιχνίδια εναλλακτικής πραγματικότητας: προϋποθέσεις, κριτήρια και περιορισμοί του μετασχηματιστικού σχεδιασμού στον Κώδικα της Λέρου του Κ. Στοφόρου.

Ιστορίες Εν Πλω: Το κομματάκι μου

Φωτογραφία: Γιώργος Διγαλάκης

"Δύσκολα αντίο" το θέμα της εργασίας και οι ιστορίες που ξεπήδησαν από το Σεμινάριο στο Βιβλιοπωλείο "Εν Πλω" ήταν η μια καλύτερη από την άλλη.

Αυτή που ακολουθεί νομίζω θα συγκινήσει πολύ ειδικά όσους είναι γονείς

Το κομματάκι μου

της Μαριλένας Τζαννετάτου

Αυτή ήταν πάντα εδώ. Μάλλον ήταν εδώ και δούλευε για μένα πριν καν το καταλάβω. Πριν να θυμάμαι οτιδήποτε. Όταν όλα ήταν ένα άσπρο κενό.

Ήταν εδώ την πρώτη φορά που αντίκρυσα το φως και τα πρόσωπα των γονιών μου. Όταν θήλαζα τη μάνα μου και όταν κοιμόμουν. Χτυπούσε ρυθμικά στο στήθος μου στα πρώτα μου βήματα και όταν δοκίμαζα για πρώτη φορά παγωτό. Όταν έπαιζα κυνηγητό με τους φίλους στη γειτονιά και όταν γουργούριζε η γάτα μου στην αγκαλιά μου. Ένιωθα τους χτύπους της σε όλο μου το κορμί όταν ξυπνούσα στη μέση της νύχτας από κάποιο τρομακτικό όνειρο αλλά και όταν ήμουν αδιάβαστη και η δασκάλα μου ζητούσε να σηκωθώ στον πίνακα.

Αυτή πάντα εκεί, πιστή στο έργο της και εγώ την παρατηρούσα πού και πού ανάλογα με τη μουσική της…

Όταν πήγα Γυμνάσιο κατάλαβα γιατί οι ερωτευμένοι σχηματίζουν καρδούλες οπουδήποτε! Γιατί την ακούν οπουδήποτε και οποτεδήποτε σκεφτούν τον αγαπημένο τους. Όπως και όταν ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι, ή όταν είσαι με αγαπημένους φίλους και γελάς τόσο πολύ που δεν σου μένει ανάσα!

Όταν έφυγα από το σπίτι μου για σπουδές χτυπούσε λυπημένα για αυτό που άφηνα πίσω μα και γεμάτη προσμονή για το καινούριο που έρχεται…

Και είχε δίκιο! Σε πόσες βόλτες, σε πόσα ταξίδια και άγνωστα μέρη με έχει συνοδεύσει ακούραστη και γεμάτη ρυθμό. Σε πάρτι, σε σινεμά, σε μουσεία, σε πανεπιστήμια, σε παραλίες, σε καφετέριες και σε δρόμους. Σε μέρες, σε νύχτες, σε χειμώνες και καλοκαίρια. Γεμάτα ξεγνοιασιά και ευφορία.

Αλλά και σε στενοχώριες… όταν πέθαναν τα δυο μου χρυσόψαρα ανήμερα των γενεθλίων μου, όταν έχασα άδικα έναν φίλο μου για πάντα ή όταν τσακωνόμουν με την κολλητή μου και λέγαμε ότι δεν θα ξαναμιλήσουμε ποτέ και μέσα σε λίγα λεπτά ήμασταν πάλι ξαπλωμένες στο πάτωμα από τα γέλια …

Παντού και πάντα η καρδούλα μου η πιστή είναι εδώ και χτυπάει για μένα. Ή για να το πω σωστά, και για μένα!

Γιατί υπήρξε μία μέρα, μια μοναδική μέρα που κατάλαβα ότι η καρδιά μου δεν θα χτυπά πια μόνο για μένα. Όμως δεν ήμουν ούτε εγώ ούτε αυτή προετοιμασμένες για αυτό που επρόκειτο να μας συμβεί.

Ήμουν έγκυος, στο πρώτο μου παιδί. Το ήθελα πολύ και ανυπομονούσα να το γνωρίσω. Έκανα όνειρα πολλά για το πως θα μοιάζει, τι θα του αρέσει, πώς θα παίζουμε. Φοβόμουν όμως κιόλας. Θα είμαι καλή μαμά; Θα με αγαπήσει; Θα του αρέσει η παρέα μου;

Λίγες μέρες πριν γεννηθεί θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει. Ήμουν τόσο χαρούμενη και ταυτόχρονα θρηνούσα. Πριν καν να γνωρίσω αυτό το υπέροχο πλάσμα ήξερα ότι θα του ανήκει ένα κομματάκι από την καρδιά μου. Και δεν είναι εύκολο να παραδίνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Ειδικά ένα κομμάτι που έχετε κάνει απίθανη παρέα! Έτσι κι έγινε. Η παρέα μεγάλωσε και από δύο γίναμε τρεις. Και ένα κομμάτι της καρδιάς μου ανήκει στο γιο μου. Και είναι δύσκολο να ξέρεις ότι ένα κομμάτι σου κυκλοφορεί ελεύθερο εκεί έξω, αλλά ταυτόχρονα είναι υπέροχο. Γιατί δεν είσαι μείον ένα κομμάτι. Είσαι συν ένα κομμάτι. Δεν μου πήρε κάτι. Εγώ του έδωσα. Αλλά μου δίνει και αυτός. Αγάπη, γέλιο, περηφάνια, φαντασία, ξεγνοιασιά…

Και αφού το δοκίμασα και ξέρω ότι είναι δύσκολο, ξέρω όμως ότι είναι και ωραίο. Και έτσι θέλησα να το ξανακάνω. Και πάλι όταν πλησίαζε ο καιρός να γεννήσω το κορίτσι μου, έκλαψα. Έκλαψα γιατί ήξερα ότι θα είχα άλλο ένα κομμάτι μου να γυρνά εκεί έξω ελεύθερο. Και αν πονάει, θα πονάω. Και αν γελάει, θα γελάω. Και έτσι είναι. Δεν είναι εύκολο. Είναι δύσκολο και υπέροχο. Και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για αυτά τα κομματάκια μου. Και ξέρω ότι ακόμα και όταν σταματήσει η καρδιά μου να χτυπά, και είναι πάλι όλα ένα άσπρο κενό, όλο και κάποιο κομματάκι της θα συνεχίζει το μοναδικό ρυθμικό ταξίδι του.

-----------------------------------------------------------------------------

ΥΓ. (Δικό μου) Αξίζει να συμπληρώσω ότι η Μαριλένα Τζαννετάτου είναι Πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια PET (Parent Effectiveness Training), TET(Teacher Effectiveness Training) 
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας Συνθετικής Προσέγγισης (dip. couns. COSCA)
Ειδική Παιδαγωγός (ΔΙΕΚ) και οργανώνει το "Εργαστήρι του Αποτελεσματικού Γονέα"

Το εργαστήρι είναι βιωματικό και αφορά γονείς παιδιών όλων των ηλικιών. Περιλαμβάνει διαλέξεις, ενώ παράλληλα δίνεται έμφαση σε πρακτικές ασκήσεις, role plays, συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων και εμπειριών.

Στόχος του είναι να εφοδιάσει τους γονείς με τις απαραίτητες δεξιότητες, ώστε να αναθρέψουν τα παιδιά τους με τρόπο που θα προάγει το αίσθημα της υπευθυνότητας, της αυτονομίας, της αυτοπειθαρχίας, της συνεργασίας, του κοινωνικού ενδιαφέροντος, της αυτοπεποίθησης. Επίσης, στοχεύει στην εξομάλυνση των καθημερινών συγκρούσεων και τη δημιουργία μιας ουσιαστικής και αρμονικής σχέσης βάσει των έμφυτων θετικών στοιχείων που έχει κάθε άτομο.

Το εργαστήριο Εκπαίδευσης Αποτελεσματικού Γονέα πρωτοπαρουσιάστηκε από τον κλινικό ψυχολόγο Dr. Thomas Gordon, και έχει αναγνωριστεί διεθνώς ως η πρώτη εκπαίδευση για γονείς με βάση τις δεξιότητες επικοινωνίας. Διδάχτηκε σε περισσότερους από ένα εκατομμύριο γονείς σε 43 χώρες, ενώ το σχετικό βιβλίο «Parent Effectiveness Training» έχει υπερβεί τα 4 εκ. αντίτυπα σε 33 γλώσσες.

Η διάρκεια του εργαστηρίου είναι 30 ώρες. Οι συναντήσεις γίνονται μια φορά την εβδομάδα (τρίωρες συναντήσεις).
Δημιουργούνται πρωινές και απογευματινές ομάδες 3 φορές το χρόνο. (Ιανουάριο, Απρίλιο, Οκτώβριο)

Για δήλωση συμμετοχής σε κάποιο από τα επόμενα εργαστήρια ή για οποιαδήποτε επιπλέον πληροφορία, παρακαλώ επικοινωνήστε:
e-mail: mtzannetatou@gmail.com

«ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ 2019»-Ετήσια συνάντηση των μελών της βιβλιοφιλικής ομάδας

Η βιβλιοφιλική ομάδα ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ, διοργανώνει στον ΙΑΝΟ Αθήνας, την ετήσια συνάντηση των αναγνωστών/μελών της, την Παραμονή της Παγκόσμιας Ημέρας Βιβλίου!

​

Σκοπός, του θεσμού πλέον στο χώρο του βιβλίου, είναι η άμεση επαφή των αναγνωστών-μελών μεταξύ τους αλλά και με τους συγγραφείς. Απόδειξη αυτής της ανάγκης είναι οι συναντήσεις των προηγούμενων ετών (2017, 2018) τις οποίες τίμησαν πλήθος μελών, αναγνωστών εκδοτών και συγγραφέων.

❝ Η αξία αυτών των συναντήσεων αλλά και των απονομών, έγκειται στο ότι πηγάζουν από τους ίδιους τους αναγνώστες, δεν είναι μία διοργάνωση κάποιου επίσημου φορέα του εκδοτικού χώρου ❞

Οι νέες γενιές τιμούν τις παλαιότερες!

Και στη φετινή συνάντηση, συνεχίζεται το ένθετο που εγκαινιάστηκε το 2018, η «απονομή τιμητικής πλακέτας» σε προσωπικότητες για τη συνολική προσφορά τους στα ελληνικά γράμματα, υπό το σκεπτικό της ευγνωμοσύνης των γενεών.

Έτσι, νεότεροι λογοτέχνες βραβεύουν παλαιότερους, λογοτέχνες που επηρέασαν τους ίδιους αλλά και χαρακτηρίζουν το νεότερο ελληνικό πολιτισμό.

Ο συγγραφέας Νίκος Χρυσός τιμά την Ευγενία Φακίνου (Ευγενία Φακίνου | Evgenia Fakinou).
Ο συγγραφέας Μάκης Τσίτας (Makis Tsitas) τιμά τον Μάνο Κοντολέων (Manos Kontoleon).
Ο συγγραφέας Κώστας Στοφόρος (Kostas Stoforos) τιμά την Λότη Πέτροβιτς (Loty Petrovits).
Η συγγραφέας Μαρία Ρουσάκη (Maria Rousakis) τιμά την Μαρία Παπαγιάννη.

Κατά τη διαδικασία, οι συγγραφείς των νεότερων γενεών μιλούν για λίγα λεπτά για τον λογοτέχνη που βραβεύουν, παρουσιάζουν περιεκτικά το έργο τους, πως τον βλέπουν οι ίδιοι και πως τους επηρέασε στη δική τους λογοτεχνική πορεία. Στη συνέχεια απονέμουν προσωπικά την αναμνηστική πλακέτα.

Στη φετινή συνάντηση εγκαινιάζεται το «ειδικό βραβείο», μία διάκριση σε έναν άνθρωπο των γραμμάτων ο οποίος ξεχώρισε την προηγούμενη χρονιά για το έργο του.

Η συγγραφέας Λότη Πέτροβιτς (Λότη Πέτροβιτς-Loty Petrovits) απονέμει το ειδικό βραβείο στον Αλέξανδρο Δαμουλιάνο (Αλέξανδρος Δαμουλιάνος).

Προσκαλούνται λοιπόν όλοι, αναγνώστες και συγγραφείς, να παραβρεθούν στην εκδήλωση για να τιμήσουμε την ημέρα μέσα από τους ανθρώπους των γραμμάτων.

Στο μουσικό μέρος τη συνάντησης συμμετέχουν:
Γιάννης Λεκόπουλος (Giannis Lekopoulos / Γιάννης Λεκόπουλος), τραγούδι
Αρετή Κοκκίνου, κιθάρα

Μαρία Νίττη, ακκορντεόν

Πληροφορίες:
Γιούλη Τσακάλου
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Τηλ. 6946904844

Η συγκέντρωση θα καλυφθεί δημοσιογραφικά και τηλεοπτικά με Live Streaming, από το Bookia(http://www.bookia.gr).

Ιστορίες Εν Πλω: Δέκα συν ένα

Φωτογραφία Γιώργος Διγαλάκης

Χθες ολοκληρώθηκε το Σεμινάριο στο Βιβλιοπωλείο "Εν Πλω" με τον πιο όμορφο και δημιουργικό τρόπο . Διαβάσαμε μερικά "Δύσκολα αντίο", όπως ήταν το θέμα μας.

Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές τις ζήσαμε με την ιστορία που ακολουθεί:

Δέκα συν ένα

της Αναστασίας Γεωργοπούλου

Το πιο όμορφο δώρο που πήρα ποτέ, ήταν ένα καρπούζι. Ένα πεντανόστιμο καρπούζι που ταξίδεψε με το τρένο από την Ελλάδα για να με βρει στο Μόναχο της Γερμανίας. Θα ήταν ένα απλό, αδιάφορο καρπούζι, αν αυτός που το έφερνε, δεν ήταν ο παππούς μου.

Ο παππούς, ερχόταν μια φορά το χρόνο με το τρένο από την Αθήνα για να μας δει και να περάσει έναν μήνα κοντά μας.

Πήγαμε με το αυτοκίνητο να τον πάρουμε από το σταθμό του τρένου. Κρατούσα σφιχτά τον μπαμπά μου από το χέρι στην αποβάθρα, και σηκωνόμουν στις μύτες των ποδιών προσπαθώντας να τον βρω ανάμεσα στον κόσμο. Άλλοι κατέβαιναν, άλλοι ανέβαιναν ώσπου νάτος, εκεί στο βάθος. Τον αναγνώρισα αμέσως. Και θα τον αναγνώριζα όπου κι αν ήταν, όσος κόσμος κι αν υπήρχε τριγύρω. Τη μορφή του θα μπορούσα να την αναγνωρίσω, ακόμα και με κλειστά μάτια.

-Μαμά, δεν θέλω να πάω σχολείο, θέλω να μείνω με τον παππού, ήταν συνήθως αυτό που έλεγα τις πρώτες μέρες που ερχόταν. Δεν τον χόρταινα και ένιωθα ότι το σχολείο είναι χαμένος χρόνος μακριά του.

-Μα θα σε πάει ο παππούς το πρωί, μου έλεγε παρηγορητικά εκείνη.

Και όταν φτάναμε έξω από την πόρτα του σχολείου, ο παππούς έσκυβε και τηρούσε πάντα τη συμφωνία μας.

-Δέκα φιλιά. Εσύ ξεκινάς, του έλεγα, και ξεκινούσε, αλλά δυστυχώς, πάντα τέλειωναν. Κι όταν έφτανε στο 10, μου έδινε πάντα ένα ακόμα χωρίς να το κρατάει στον λογαριασμό.

-Δέκα! Άντε, πήγαινε τώρα, και με έσπρωχνε γλυκά στην πλάτη να πάρω μπρος. Σκουντουφλούσα στα ίδια μου τα πόδια γυρνώντας το κεφάλι μου να τον δω που στεκόταν εκεί ώσπου να βεβαιωθεί ότι μπήκα μέσα. Κι όταν ερχόταν να με πάρει, έτρεχα στην αγκαλιά του και ίσως ήμουν το πιο ευτυχισμένο παιδί σε όλο τον πλανήτη.

Ο παππούς μου ήταν τρενοδηγός. Γι’ αυτό και ήξερε όλους τους σταθμούς που έκανε η οτομοτρίς της Πελοποννήσου. Ώρες καθόμασταν και τους επαναλάμβανα μετά από αυτόν. Ο παππούς μου όμως ήταν και μυγοκυνηγός. Έκανε ένα τρομερό κόλπο με τα χέρια και έπιανε τις μύγες στον αέρα. Αυτό, δεν κατάφερα ποτέ να το κάνω. Ο παππούς μου ήταν φτερολουλουδοποιός, γιατί στις βόλτες που κάναμε μαζί στη λίμνη, μάζευε τα πούπουλα από τις πάπιες και τους κύκνους στην όχθη και μου έφτιαχνε πανέμορφα φτερωτά λουλούδια. Ο παππούς μου ήταν ηθοποιός. Ήταν ο μπαρμπα-Γιώργος και ο Νιόνιος μαζί, γιατί κάθε βράδυ έπαιζε με τη φωνή του όλους τους χαρακτήρες από τις ιστορίες του Καραγκιόζη. Μάλλον δεν υπήρχε ιστορία που να μην την ξέρω απέξω.

-Βάλε σάλτσα, βάλε κεφτέδες, έλεγε γελώντας όταν καθόμασταν να φάμε στον τραπέζι.

Ο παππούς μου ήταν ο υπερασπιστής μου. Όταν ο μπαμπάς επέμενε να φάω ραπανάκι για να «μάθω να τα τρώω όλα», άνοιγε κρυφά τη χούφτα του για να το φτύσω, πριν μου κάψει ολότελα τη γλώσσα.

Ο παππούς μου, ήταν ταξιδιώτης. Είχε φτάσει ως την Αφρική και είχε δει από κοντά μαϊμούδες. Μάλιστα είχε χαϊδέψει και μία. Σαν αυτή που έβλεπα στην αγαπημένη μου σειρά στην τηλεόραση. Ο παππούς μου ήταν μάστορας γιατί μου επισκεύαζε το κεφάλι της κούκλας και τις ρόδες από το ποδήλατό μου. Ήταν ηλεκτρολόγος γιατί μαζί διαλύαμε σε χίλια κομμάτια πρίζες και ηλεκτρικές συσκευές, λαμπατέρ και ρολόγια για να δούμε πώς δουλεύουν. Ο παππούς μου ήταν βολτατζής κι εγώ μαζί του, ποτέ δεν παραπονιόμουν ότι κουράστηκα ή ότι με πονάνε τα πόδια μου. Και ήταν και παραμυθάς, γιατί μου εξιστορούσε τις περιπέτειες του Οδυσσέα και των συντρόφων του, με τον Πολύφημο και την Κίρκη και τις Σειρήνες. Μα πάνω απ’ όλα, ο παππούς μου, ήταν ο παππούς μου.

Το φως έσβησε, το πάπλωμα με κουκούλωσε, η πόρτα έκλεισε. Αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Την επόμενη μέρα ο παππούς θα έφευγε, θα επέστρεφε στην Ελλάδα.

Τι θα κάνω τώρα που θα φύγει; Ποιος θα μου κάνει τον Χατζηαβάτη; Ποιος θα μου δείξει πώς δουλεύει το τηλέφωνο; Δεν προλάβαμε να το ξεβιδώσουμε και να δούμε πώς δουλεύει. Ποιος θα μου ανοίγει τη χούφτα του να φτύνω ό,τι δεν μου αρέσει; Ποιος θα μου δίνει δέκα ολόκληρα φιλιά και θα κρατάει κι ένα ακόμα για το τέλος;

Στο σπίτι παντού ησυχία. Πρέπει όλοι να είχαν πέσει για ύπνο. Κατέβηκα αθόρυβα από το κρεβάτι και αργά, στις μύτες των ποδιών, τράβηξα προσεκτικά το χερούλι της πόρτας για να μην ακουστεί. Την άνοιξα, διέσχισα το διάδρομο κρατώντας την αναπνοή μου και έφτασα έξω από το δωμάτιό του. Από το παράθυρο έμπαινε το φως του δρόμου, κι ήταν εκεί, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, γυρισμένος στο πλάι. Πάντα έτσι κοιμόταν. Τον πλησίασα τόσο που ένιωσα την ανάσα του στο πρόσωπό μου.

-Παππού, του ψιθύρισα, σε παρακαλώ, άνοιξε το ένα σου το μάτι να το δω. Και σου υπόσχομαι, θα πάω αμέσως στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ. Και ο παππούς, άνοιξε το ένα του το μάτι για να το δω μία τελευταία φορά πριν φύγει με το τρένο για την Ελλάδα.

Και από τότε, ξέρω πως είναι κάπου εκεί, ανάμεσα στον κόσμο στις αποβάθρες των τρένων, στα πάρκα και στις παιδικές χαρές. Φτιάχνει λουλούδια από φτερά, μαστορεύει ποδήλατα και πιάνει μύγες στον αέρα. Και τα μεσημέρια περιμένει με υπομονή έξω από τα σχολεία. Γιατί τη μορφή του μπορώ να την αναγνωρίσω, ακόμα και με κλειστά μάτια.