Ιστορίες Εν Πλω: Η Αθάνατη Πόλη

Στο Σεμινάριο που πραγματοποιείται στο Βιβλιοπωλείο "Εν Πλω", έχω ευτυχήσει να έχω μια ομάδα δημιουργικών και ταλαντούχων μαθητών.

Μια από τις πρώτες μας ασκήσεις ήταν να γράψουν μια ιστορία για μια "Αόρατη Πόλη". Το αποτέλεσμα -σε πολλές περιπτώσεις- ξεπέρασε τις προσδοκίες, όπως μπορείτε κι εσείς αν διαπιστώσετε στην ιστορία που ακολουθεί:

H Αθάνατη Πόλη

Της Μαριλένας Τζαννετάτου

-…και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

-κι άλλο γιαγιά, κι άλλο! Είπε η Άννα με μάτια που λαμπυρίζουν από ανυπομονησία.

-Είναι αργά αγάπη μου! Δε φτάνει που σου λέω ιστορίες από το παρελθόν –που οι γονείς σου μου έχουν απαγορεύσει- αν μάθουν ότι έχει πάει δέκα η ώρα και εσύ είσαι ακόμα ξύπνια, θα με μαλώσουν διπλά και θα έχουν και δίκιο!

Η Άννα είναι μάλλον σαν τα περισσότερα κορίτσια της ηλικίας της.

Της αρέσει να παίζει κυνηγητό με το σκύλο της, να τρέχει με το πατίνι της και να σταματάει απότομα, να τρώει παγωτό όταν ζεσταίνεται, να κάνει συλλογή από αυτοκόλλητα, να παίζει στο τάμπλετ όταν βαριέται, να ξαπλώνει στο χιόνι και να σχηματίζει αγγελάκια ανοιγοκλείνοντας τα χέρια της, να παίζει με τις φίλες της λαστιχάκι, να κάνει τεράστιες τσιχλόφουσκες μέχρι να σκάσουν στη μούρη της, να διαβάζει βιβλία κάτω από τα σκεπάσματα με το φακό της και να κάθεται μέχρι να μουλιάσει –φορώντας τη μάσκα και τα βατραχοπέδιλά της- στην γεμάτη μπανιέρα της με νερό.

                Είναι λοιπόν ένα συνηθισμένο κορίτσι 8 ετών, που πηγαίνει σε ένα συνηθισμένο σχολείο, μένει σε ένα συνηθισμένο σπίτι, με συνηθισμένους γονείς ,με συνηθισμένες συνήθειες.

                Ο λόγος που ασχολούμαστε μαζί της είναι ότι τελευταία κάνει ασυνήθιστες σκέψεις…

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Η Άννα γεννήθηκε και ζει στην Αθάνατη Πόλη. Η Αθάνατη Πόλη όπως είναι γνωστό είναι η «πόλη πρότυπο». Αποτέλεσμα άρρηκτης συνεργασίας διάφορων επιστημονικών πεδίων με πρωτομάστορα τη Γενετική. Είναι η απόδειξη της ανθρώπινης «ασέβειας» προς το Θεό. Η πόλη που νίκησε το θάνατο.

Οι κάτοικοί της είναι άνθρωποι όπως όλοι. Γεννιούνται, μεγαλώνουν και η διαφορά τους με τους υπόλοιπους είναι ότι δεν πεθαίνουν. Η Άννα είναι η τρίτη γενιά αυτής της πειραματικής πόλης. Έχει παππού και γιαγιά, μαμά και μπαμπά και θα τους έχει για ΠΑΝΤΑ! Και αυτοί θα έχουν για ΠΑΝΤΑ την Άννα στη ζωή τους!

Ενώ λοιπόν η ΄Άννα ζει σε συνθήκες που πολλοί άνθρωποι –που δεν ζουν στην Αθάνατη Πόλη- θα ζήλευαν, τώρα τελευταία κάνει ασυνήθιστες σκέψεις…

Και για όλο αυτό το μπέρδεμα, θα λέγαμε ότι ευθύνονται η γιαγιά και ο παππούς της. Γιατί όταν κοιμάται εκεί κάποιες φορές για να πάνε σινεμά οι γονείς της, της διηγούνται -αν επιμένει- ιστορίες και παραμύθια με θνητούς ήρωες. Ή πείτε το απλά, με ήρωες.

Όταν η Άννα άκουσε για πρώτη φορά αυτή τη λέξη, ήταν περίπου πέντε χρονών. Ο παππούς της, της είχε διηγηθεί μια ιστορία για έναν άνθρωπο που το επάγγελμα του ήταν πυροσβέστης. Της είχε περιγράψει με λεπτομέρειες πώς αυτός ο άνθρωπος ανήμερα Χριστουγέννων, με κίνδυνο να χάσει τη ζωή του είχε σώσει μια οικογένεια από το φλεγόμενο σπίτι τους και δεν σταμάτησε εκεί. Γύρισε πάλι πίσω, όταν οι λαίμαργες φλόγες κόντευαν να καταπιούν το σπίτι, για να γλιτώσει και το κουταβάκι της οικογένειας. Δώρο έκπληξη της μαμάς και του μπαμπά στα παιδιά τους για τις γιορτές.

-Ήρωας αυτός ο άνθρωπος, ήρωας! Έλεγε και ξανάλεγε ο παππούς που θυμάται πολύ καλά αυτήν την ιστορία γιατί το σπίτι αυτό ήταν στη γειτονιά του και ο ίδιος ο παππούς -παιδί τότε -έκανε παρέα με τα παιδιά της οικογένειας. Το κουταβάκι δε, το ονόμασαν Σπύρο. Όχι και πολύ ταιριαστό όνομα για σκύλο, αλλά έτσι έλεγαν τον πυροσβέστη και με κάποιο τρόπο ήθελε η οικογένεια να δείξει την ευγνωμοσύνη της.

-Τι είναι ήρωας παππού; Είχε ρωτήσει η Άννα γεμάτη απορία.

- Ήρωας  είναι αυτός που ενώ φοβάται, ξεπερνάει το φόβο του προκειμένου να βοηθήσει κάποιον άλλον.

Στην Αθάνατη Πόλη δεν υπάρχουν ήρωες. Άρα δεν υπάρχουν και ιστορίες για ήρωες.

Εκτός από τις ιστορίες που της διηγούνται οι παππούδες της, η Άννα κάποιες φορές –ενώ ξέρει ότι οι γονείς της δεν το επιτρέπουν- έχει ψαχουλέψει στη βιβλιοθήκη τους και έχει βρει πολλά βιβλία και παραμύθια που μιλούν για πρίγκηπες που νικούν δράκους, ξιφομαχούν με ιππότες και αψηφούν τους φόβους τους προκειμένου να σώσουν ένα κορίτσι.

Έχει διαβάσει για ηρωίδες που επαναστατούν και μάχονται ακούραστα ή θυσιάζουν ακόμα και τη ζωή τους προκειμένου να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους ή μικρά παιδιά. Τι θάρρος!

Αυτές οι ιστορίες πραγματικά καθηλώνουν την Άννα.

Πολλές φορές παρακαλεί τη γιαγιά και τον παππού να της διηγούνται ιστορίες από άλλες εποχές και άλλες πόλεις. Και αυτοί της λένε ιστορίες από τους γονείς ή τους παππούδες τους. Τότε που όταν γεννιόταν ένα παιδί ήταν γιορτή! Φίλοι και συγγενείς έφερναν δώρα και μπαλόνια και εύχονταν «να σας ζήσει!».

Στην Αθάνατη Πόλη, αυτό είναι δεδομένο. Οπότε η γέννηση ενός παιδιού δεν αποτελεί κανένα σπουδαίο γεγονός. Αφού έχει πάει καλά η διαδικασία της ευγονικής, στη γέννα είναι απλά οι γονείς και αντιπρόσωπος του Υπουργείου Ευγονικής Γενετικής για να καταγράψει το γεγονός και να δώσει Αριθμό Πολίτη στο νεογέννητο. Γιατροί δεν υπάρχουν στην πόλη. Ούτε Νοσοκομεία και Φαρμακεία. Δεν χρειάζονται.

Από τις ιστορίες που έχει ακούσει η Άννα από τη γιαγιά και τον παππού της, αυτή που της αρέσει περισσότερο είναι αυτή με τα «πάρτι γενεθλίων». Αυτή τη ζητάει κάθε φορά να την ακούσει.

-…όταν ολοκληρώνεται λοιπόν ένας χρόνος από τη γέννηση ενός παιδιού, οι γονείς του, διοργανώνουν το πρώτο του Πάρτι Γενεθλίων!

-Τι σημαίνει αυτό γιαγιά; (πάντα κάνει αυτή την ερώτηση σαν να ακούει τις λέξεις για πρώτη φορά)

-Πάρτι λέμε κάθε αφορμή για διασκέδαση! Στην εποχή που είμασταν εμείς νέοι –πριν αποφασίσουμε να πάρουμε μέρος στην πειραματική τότε Αθάνατη Πόλη, είχαμε πολλών ειδών πάρτι.. Πάρτι αποφοίτησης, πάρτι μασκέ, πάρτι bachelor, πάρτι reunion, beach party..

-Καλά, καλά γιαγιά, συγκεντρώσουν και πες μου πάλι για το πάρτι γενεθλίων!

             -Εντάξει λοιπόν. Στο πρώτο πάρτι γενεθλίων, οι γονείς του παιδιού προσκαλούν φίλους και συγγενείς, μαγειρεύουν ωραία φαγητά, γλυκά και λιχουδιές, όλοι φέρνουν δώρα στο μικρό και του εύχονται «χρόνια πολλά!». Το χαρακτηριστικό αυτού του πάρτι είναι η τούρτα! Όσα χρόνια ζωής έχει συμπληρώσει το παιδί, τόσα κεράκια σβήνει. Αφού πρώτα του έχουν τραγουδήσει όλοι μαζί το τραγούδι των γενεθλίων. Και αφού έχει κάνει ήδη μια ευχή από μέσα του πριν φυσήξει με όλη τη δύναμη τα κεράκια! Οι μεγάλοι δε, τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους –άλλη παράξενη ιστορία αυτή- και εύχονται «στην υγειά μας!».

Είναι σαν να γιορτάζουν τη θνητότητα τους, σκέφτεται η Άννα. Το προσωρινό της ύπαρξής τους.

Ευχές σαν κι αυτές δεν υπάρχουν στην Αθάνατη Πόλη. Ούτε αφορμές για γλέντια και ξεφαντώματα… 

Αναρωτιέται η Άννα γιατί μπήκαν στον κόπο να ιδρύσουν την Αθάνατη Πόλη. Δεν το διασκεδάζουν και τόσο πολύ…

Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όλοι ξέρουν ότι θα ζουν για ΠΑΝΤΑ και αντιθέτως μοιάζει σαν να λείπει η «σπίθα της ζωής» απ’ τα μάτια τους. Οι άνθρωποι δε ζητούν «συγγνώμη» γιατί σκέφτονται ότι όλο και κάποια άλλη ευκαιρία θα τους δοθεί μες στην αιωνιότητα να επανορθώσουν. Δε σέβονται το περιβάλλον γιατί δεν ανησυχούν για οικολογικές καταστροφές.

Δε σέβονται και ιδιαίτερα ο ένας τον άλλον γιατί έχουν όοολη τη ζωή μπροστά τους να ταιριάξουν με άλλους ανθρώπους.

Κάπου διάβασε η Άννα ότι «ο έρωτας είναι η κατάσταση που ο άνθρωπος υπερβαίνει το θάνατο». Δεν το πολυκαταλαβαίνει, αλλά από τις περιγραφές των βιβλίων συμπεραίνει πως οι άνθρωποι στην Αθάνατη Πόλη δεν ερωτεύονται. Από όσα ζευγάρια ξέρει, δεν είδε ποτέ πουλάκια να πετούν πάνω απ’ τα κεφάλια τους, ούτε πεταλούδες στα στομάχια τους και ούτε έχει γνωρίσει κάποιο ζευγάρι που να «παντρεύτηκε από έρωτα». Από τους γονείς της και τους φίλους των γονιών της που ρώτησε στην Αθάνατη Πόλη, η επιλογή συντρόφου γίνεται συνήθως με βάση τη «γονιδιακή συμβατότητα». Από την πρόχειρη έρευνα που έκανε κάποιοι είχαν συμβουλευτεί και το εγχειρίδιο «πώς να αυξήσετε το εισόδημά σας με την κατάλληλη επιλογή συντρόφου μια για ΠΑΝΤΑ». Παρότι μπερδεύεται με αυτά που διαβάζει, ξέρει πολύ καλά ότι όσοι είναι Αθάνατοι –τουλάχιστον στην πόλη της- ευθύνεται η Επιστήμη και όχι ο Έρωτας…

Όλες αυτές οι ιστορίες έχουν βάλει σε σκέψεις την Άννα. Σε ασυνήθιστες σκέψεις. Σκέφτεται όταν μεγαλώσει, να μετακομίσει. Σε άλλη πόλη. Για ΠΑΝΤΑ.