Παραμύθια Εν Πλω: Η γυναίκα με το ρολόι

Ένα ακόμη παραμύθι από τα Σεμινάρια στο Βιβλιοπωλείο "Εν Πλω"

Η γυναίκα με το ρολόι

της Βάσιας Παπαευθυμίου 

Ντριιιιννν ντριν ντρον το ξυπνητήρι χτύπησε και η Άννυ πετάχτηκε χαρούμενη από το κρεβάτι της!

-Ναιιιιι! Επιτέλους Σάββατο!!

-Χμμ για πιο Σάββατο μιλάς; Εδώ κοντεύει να έρθει η Κυριακή, είπε η Τίνα κατσουφιασμένη.

-Τίναααα…Γιατί μουρμουράς πάλι; Είπε στην αγαπημένη της φίλη που πρωτοσυνάντησε στο ταξίδι που είχε κάνει στο Πεκίνο και από τότε είχαν γίνει αχώριστες.

-Πάλι με άφησες νηστική, μπάνιο δεν έχω κάνει, τα φτερά μου έχουν χάσει την λάμψη τους. Στο έχω ξαναπεί πως προέρχομαι από Βασιλική οικογένεια παπιών, πώς θα εμφανιστώ εγώ έτσι στα παιδιά;

-Αφού το ξέρεις ότι  τα Σαββατοκύριακα το ρολόι κάνει κουμάντο. Άλλωστε έχουμε πέντε ώρες μέχρι τις έντεκα. Έλα τώρα βοήθησε με να φορέσω τις παντόφλες μου.

Ήταν περασμένες δέκα όταν η  Άννυ φορώντας πάντα την ίδια κάπα, βγήκε από την πίσω πόρτα του σπιτιού για να μην τη δει κανένας και πήρε το δρόμο προς το δάσος.

Όταν έφτασε στη λίμνη ήταν ήδη μαζεμένα όλα τα παιδιά και την περίμεναν με ανυπομονησία.

-Γεια χαρά σε όλους, φώναξε η Άννυ ενθουσιασμένη. Όπως πολύ καλά ξέρετε, έχουμε μόνο μία ώρα στη διάθεσή μας οπότε…Γιαννάκη, θέλεις να ξεκινήσεις εσύ σήμερα;

-Γιουουπιιιι φώναξε ο Γιαννάκης χοροπηδώντας!!! Λοιπόν, ξεκινάω…θέλω να βρεθώ μέσα σε ένα σοκολατένιο σπίτι και να τρώω σοκολάτα γάλακτος ασταμάτητα, χωρίς να μου το απαγορεύει κανείς.

Από την αντίδραση των παιδιών φάνηκε πως όλα τους είχαν ονειρευτεί κάτι τέτοιο.

Ήταν λίγο πριν τις δώδεκα, ο Αλέξης έκανε τσουλήθρα σε ουράνιο τόξο που ξεκινούσε από τα βουνά των Άλπεων και κατέληγε στα νησιά Galapagos, η Μαίρη συνάντησε τη γιαγιά της που ζούσε στο Βόρειο Πόλο ενώ η Ελένη κολυμπούσε με δελφίνια.

-Ε, δεν μπορώ να σε καταλάβω, ακούστηκε μια φωνή από τη βελανιδιά.

-Ποιός είναι; Ακούστηκε η Άννυ ξαφνιασμένη ψάχνοντας γύρω από τους θάμνους.

-Κοίτα λίγο πιο ψηλά, λίιιγο πιο ψηλά. Τσα! Είμαι ο  Άρης ο Κουνάβης! Σας παρακολουθώ μήνες τώρα αμίλητος. Τους βλέπω όλους να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα…μα εσύ τι κάνεις;

-Εγώ χαίρομαι βλέποντας τα παιδιά ευτυχισμένα. Άλλωστε το μαγικό μου ρολόι πραγματοποιεί μόνο τις επιθυμίες των παιδιών.

-Ναι, μα εσύ δεν έχεις καμία επιθυμία; επέμεινε ο κ. Κουνάβης.

Η Άννυ ξαφνιάστηκε, συνειδητοποίησε πως ποτέ της δεν είχε εκφράσει αυτό που πιο πολύ ονειρευόταν.

-Να, θα ήθελα να μπορώ να χορέψω!

Ξαφνικά σηκώθηκε από το αναπηρικό της αμαξίδιο και άρχισε να χορεύει από μπαλέτο μέχρι σάλσα σαν επαγγελματίας χορεύτρια!

Από τότε κάθε Σαββατοκύριακο η Άννυ ανυπομονούσε  την ώρα που θα χόρευε και πάλι!  Από την άλλη, η Τίνα απολάμβανε πάντα ένα θεσπέσιο μπάνιο από γάλα καμήλας και σαπούνι Μασσαλίας για να της το χαλάσει στο τέλος  κ. Κουνάβης ο οποίος έκανε κατάδυση στη γαλατένια λίμνη…