Ιστορίες Εν Πλω: Γάλα και μπισκότα

"Ένα δύσκολο αντίο" το θέμα και ήδη όμορφα κείμενα γράφονται από τους μαθητές μου στο Σεμινάριο που πραγματοποιείται στο Βιβλιοπωλείο Εν Πλω

Γάλα και μπισκότα

από τη Μαίρη Πίσια

Ουπς! Καλά ας ρουφήξω κι εγώ λίγο γάλα, δε θα παρεξηγηθεί ο παππούλης. Γλουπς! Ούτε γάτα ούτε ζημιά! είπε η μικρή Ηλέκτρα και σήκωσε προσεκτικά την πιατέλα με το γάλα και τα μπισκότα. Πάνω όμως που άνοιγε την πόρτα, κάτι της κίνησε την προσοχή. Βήματα ακούστηκαν στο σαλόνι και δυο φωνές να συζητούν.

-Ωχ, για στάσου, κάτι ακούω, κούρνιασε, όπως όταν έπαιζε κρυφτό.

-Θα τραβήξει πολύ αυτό το παραμύθι;

-Αμάν, βρε Κίμωνα, άσ’ την να χαρεί, παιδί είναι ακόμα.

-Για μένα μιλάνε ή μου φαίνεται; τέντωσε το αυτί της.

-Μεγάλωσε, Νάντια, πάει σχολείο, δεν μπορεί να πιστεύει ακόμα στον Άγιο Βασίλη. Έλεος!

-Ορίστε; Το γάλα με τα μπισκότα που κρατούσε η μικρή Ηλέκτρα κόντεψαν να σκορπίσουν στο πάτωμα από την ταραχή της.

-Μα δεν καταλαβαίνεις ότι θα την κοροϊδεύουν οι συμμαθητές της;

-Και βέβαια μεγάλωσα, ολόκληρη κοπέλα είμαι πια, αλλά γιατί να με κοροϊδεύουν, δεν κατάλαβα, και ποιος δεν υπάρχει είπε; αναρωτήθηκε το κορίτσι.

-Γιατί, επειδή πιστεύει σε κάτι μαγικό, επειδή ελπίζει στο δώρο που θα της φέρει ο αγαπημένος άγιος όλων των παιδιών σε κάθε άκρη του κόσμου στις γιορτές, επειδή περιμένει το αδύνατο και το θεωρεί απολύτως φυσικό;

-Μα είναι φυσικό, ψέλλισε η Ηλέκτρα, εμένα κάθε φορά μου φέρνει ό,τι του ζητάω. Μήπως έπαθε κάτι ο Άγιος Βασίλης; Θεούλη μου! Λες να ξέμεινε από λεφτά τώρα με την κρίση; Κάτι τέτοιο θα ήταν τρομερό, βούρκωσε η μικρή.

-Με τρομάζεις, συνέχισε ο πατέρας. Μιλάς σαν πιστεύεις κι εσύ, θα με τρελάνεις. Ώρα είναι τώρα να σου βάλουμε κι εσένα το δώρο σου κάτω από το δέντρο, γέλασε.

-Δηλαδή, όλα ήταν θέατρο; θύμωσε η Ηλέκτρα κι εγώ που υποστήριζα με όλη μου την ψυχή πως ο άγιος Βασίλης υπάρχει; Δε θα τους το συγχωρήσω ποτέ που μου έλεγαν ψέματα τόσα χρόνια τώρα. Κι αν είναι έτσι, δε θέλω να μεγαλώσω, προτιμώ να είμαι μικρή.

Δυο δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της.

-Αν είναι να χάσω τον αγαπημένο μου άγιο, αν είναι να μην του ξαναγράψω, αν είναι να μην περιμένω ξανά το δώρο μου… Δε μεγαλώνω, το αποφάσισα, σταύρωσε τα χέρια της αποφασισμένη.

 -Κίμωνα, δεν είναι κακό να αφήνουμε και λίγο χώρο για ένα παραμύθι στη ζωή μας. Αυτή είναι και η μαγεία των γιορτών. Η προσφορά, η καλοσύνη, η μοιρασιά. Κι εξάλλου, πάντα υπάρχουν άγιοι Βασίληδες που είναι έτοιμοι να προσφέρουν στα παιδιά ό,τι ζητά η ψυχούλα τους.

-Α, αλλάζει το πράγμα, άρα είναι πολλοί. Και ποιοι είναι αυτοί, πείτε το ντε και θα σκάσω, γιατί όλα αυτά τα δώρα κάποιος τα αγοράζει, δεν μπορεί, ρούφηξε τη μύτη της.

-Ναι, οι μπαμπάδες κι οι μαμάδες, αυτό μου λες τώρα; πέταξε σαν κεραυνό σε καθαρό ουρανό ο πατέρας της.

-Α, ώστε έτσι; η Ηλέκτρα είχε καθίσει αναπαυτικά πίσω από την πόρτα της κουζίνας και μασούλαγε με αγωνία τα μπισκότα του Αγίου της.

-Κι όχι μόνο, οι παππούδες, οι φίλοι, κάθε αγαπημένος που θα δώσει με την καρδιά του ένα δώρο για τις γιορτές, μια καλή κουβέντα, μια αγκαλιά.

-Η μαμά μου είναι πολύ ρομαντική τελικά, είπε μπουκωμένη η Ηλέκτρα. Και πιστεύει και στον Άγιο Βασίλη.

-Ξέρεις ότι όταν ήμουνα μικρός, οι γονείς μου με άφηναν να πιστεύω και κάποτε έπεσα μούρη με μούρη μαζί τους, όταν έβαζαν τα δώρα μου στην κάλτσα που είχα κρεμάσει στο τζάκι; Ξέρεις τι απογοήτευση ένιωσα;

-Αχά! Και τώρα κάνεις τα ίδια και σε μένα, μπράβο μπαμπά, καλός είσαι κι εσύ, είπε η Ηλέκτρα θυμωμένη. Αυτοί οι μεγάλοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται, δεν μας καταλαβαίνουν καθόλου. Τέρμα, θα μείνω παιδί και θα πιστεύω όπου θέλω.

-Ε, καλά δεν έπαθες και τίποτα, ψιθύρισε η μαμά. Απλώς πίστευες σε ένα μικρό θαύμα. Είναι ωραίο να πιστεύεις στα θαύματα Κίμωνα, τον καλόπιασε.

-Δίκιο έχει η μαμά, μαμά εγώ είμαι μαζί σου, πείσμωσε η Ηλέκτρα, αλλά … μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια.

-Δε λέω… απάντησε δύσπιστος εκείνος.

-Κοίτα το δέντρο μας, τα στολίδια, έχουν μια ενέργεια, κοίτα το αστέρι πώς λάμπει διαφορετικά στον ουρανό. Είναι το αστέρι των Χριστουγέννων. Και τα δώρα μας, είναι η καλή αρχή για τη νέα χρονιά.

-Ναι, αλλά ποιος το στόλισε το δέντρο, δε λέτε. Εγώ, που δεν είμαι πια και τόσο μικρή όσο νομίζετε, δήλωσε περήφανο το παιδί.

-Είναι όμορφα, αλήθεια. Τι καλά που θα ‘τανε να μην αναγκαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε τα παιδικά μας χρόνια, είπε ο άντρας με νοσταλγία, να μέναμε για πάντα παιδιά.

-Και το μεγαλύτερο θαύμα είμαστε εμείς, η κόρη μας και… τον κοίταξε γλυκά.

-Αυτό πάλι πότε περιμένεις να της το πεις;

-Το αδερφάκι της; Θα είναι το δώρο μας για την Πρωτοχρονιά, τι λες; ρώτησε αλλά μια ξαφνική φασαρία μέσα από την κουζίνα τους διέκοψε. Σσσς…

-Ηλέκτρα! Αναφώνησαν και οι δυο πηγαίνοντας προς το μέρος που άκουσαν το θόρυβο. Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα; Γάλα, μπισκότα, τι είναι όλα αυτά;

-Πείνασα, μπαμπά μου, απάντησε η μικρή και μάζεψε όσα της είχαν πέσει, όταν άκουσε το απρόσμενο νέο.

-Αλήθεια μου λες;

-Μα φυσικά, μπαμπά μου, σου λέω εγώ ποτέ ψέματα; Αφού μου έχετε μάθει πως το ψέμα είναι πολύ κακό πράγμα.

-Ηλέκτρα μου, ξέρεις… κάθε χρόνο βάζουμε μαζί τα μπισκότα και το γάλα για να υποδεχτούμε τον άγιο Βασίλη, αλλά…

-Έλα, βρε μαμά, αφού δεν υπάρχει, τους αποστόμωσε.

-Τι πράγμα; είπαν κι οι δυο με μια φωνή.

-Μεγάλωσα κι εσείς δεν πήρατε χαμπάρι. Τώρα πιστεύω σε άλλα θαύματα, μεγαλίστικα, τους έδωσε από ένα φιλί και μάζεψε το πιάτο της. Καληνύχτα μαμά, καληνύχτα μπαμπά.

Οι γονείς της έμειναν άφωνοι να την παρακολουθούν να βαδίζει προς το δωμάτιό της. Δεν είδαν όμως το δάκρυ που κύλησε, καθώς κοιτούσε το μεγάλο αστέρι στην κορυφή του δέντρου τους.

-Αντίο παππούλη, μπορεί να μην υπάρχεις όπως λένε, αλλά εγώ πάντα θα σε περιμένω, στα όνειρά μου. Και σε ευχαριστώ για το αδερφάκι, ήξερα πως θα μου έκανες το χατίρι και φέτος, έβγαλε ένα τελευταίο μπισκότο από την τσέπη της και το άφησε στο τραπέζι δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

-Για καλό και για κακό, γέλασε. Δεν μπορεί κανείς να βασίζεται στα λόγια των μεγάλων.