Ιστορίες Εν Πλω: Ένα δύσκολο αντίο

Φωτογραφία του Γιώργου Διγαλάκη

Μια ακόμη ιστορία που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του σεμιναρίου στο βιβλιοπωλείο "Εν Πλω"

Ένα δύσκολο αντίο

της Πέπης Τριανταφύλλου

Πέντε γράμματα που μπήκαν τυχαία στη σειρά  κι έφτιαξαν μια λέξη: ΑΝΤΙΟ. Μια μικρή λέξη με τεράστια δύναμη... Μια λέξη που χωράει άπειρα συναισθήματα μέσα της! ΑΓΑΠΗ για σένα που με έφερες στον κόσμο και ήσουν δίπλα μου σε όλα μου τα βήματα. Για σένα που με έκανες πρώτη φορά να νιώσω ΑΣΦΑΛΕΙΑ μέσα από την καθημερινή σου "καλημέρα" και "καληνύχτα". Για σένα που περίμενα να επιστρέψεις από τη δουλειά για να μοιραστούμε τα νέα της ημέρας, να σου κάνω τα παράπονά μου, τα χαϊδέματα μου ή να σου ζητήσω κάτι που πριν από λίγη ώρα μου είχε απαγορεύσει η μαμά.

Πώς να πω αντίο στο απάνεμο λιμάνι μου;

Γι ' αυτό και όσο περνούσε ο καιρός ήθελα να σε κάνω περήφανο για μένα! Επειδή ήσουν το καλύτερο παράδειγμα ! Εσύ που με τη σοφία σου και την υπομονή σου απέπνεες  ΣΕΒΑΣΜΟ και ΘΑΥΜΑΣΜΟ σ'  όλους γύρω σου. Και καλά... εγώ νόμιζα ότι ένιωθα έτσι , γιατί είμαι το παιδί σου. Όταν έφτασε όμως η ώρα να μοιραστώ τη δύσκολη στιγμή του αποχωρισμού μας με ανθρώπους που δε γνώριζα, συνειδητοποίησα ότι αυτά τα συναισθήματα ήταν κοινά με συνεργάτες, πελάτες, υπαλλήλους και συγχωριανούς...

" Ένας αληθινός άνθρωπος με βαθιές γνώσεις".

Τότε κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνο ΠΕΡΗΦΑΝΗ , αλλά και πολύ ΤΥΧΕΡΗ που με μεγάλωσες με ηρεμία, αρχές και στόχους! Η ανθρωπιά σου , η κατανόηση και ο καθημερινός σου αγώνας για να προσφέρεις τα καλύτερα στα παιδιά σου και στη γυναίκα σου... μόνο ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ και ΘΑΥΜΑΣΜΟ μου προκαλούν!!! Μέχρι την τελευταία στιγμή αξιοπρεπής... Έφυγες χωρίς να ταλαιπωρήσεις την οικογένειά σου... απλά και γαλήνια...

Πώς να σου πω ΑΝΤΙΟ , μπαμπά μου; Το πιο δύσκολο ΑΝΤΙΟ...

Προσπαθώ... αλλά...μου λείπεις τρομερά!!

Σ' ΑΓΑΠΑΩ, ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ...