Με το αγαπημένο μας βιβλίο στο ...Παλαιό Φάληρο!

Οι Δημοτικές Βιβλιοθήκες Παλαιού Φαλήρου γιορτάζουν με έναν πρωτότυπο τρόπο την Παγκόσμια Μέρα Παιδικού Βιβλίου.
Η υπεύθυνη των βιβλιοθηκών Μαρία Τρύφων, γνωστή για τις ποικίλες δράσεις της που σχετίζονται με την προώθηση του βιβλίου και της Φιλαναγνωσίας, μας έστειλε το ακόλουθο μήνυμα:

Ακούσατε ακούσατε!!
Σας έχουμε αποστολή!!
Το ξέρετε ότι στις 2 Απριλίου, ημέρα γενεθλίων του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου με σκοπό να τονώσει την αγάπη για το διάβασμα και να στρέψει την προσοχή στα παιδικά βιβλία.

Γι΄αυτό βρείτε από σήμερα ,το αγαπημένο σας παιδικό βιβλίο, κρατήστε το ανοιχτό μπροστά στο πρόσωπό σας, ώστε να φαίνεται το βιβλίο και όχι εσείς. Βγάλτε φωτογραφία και μετά στείλτε την ως μήνυμα στο inbox εδώ στην σελίδα μας! (Δημοτικές Βιβλιοθήκες Παλαιού Φαλήρου: https://www.facebook.com/dimotikesvivliothikesp.falirou/posts/202104434572284?notif_id=1585671891543003&notif_t=page_post_reaction )


Θα το δείτε αμέσως!!

Περιμένουμε με ανυπομονησία την φωτογραφία με το αγαπημένο σας βιβλίο. Μέχρι τότε να είστε όλοι καλά να μένετε σπίτι και να είστε ασφαλείς!

Εγώ έστειλα τη δική μου: 

Να σημειώσω ότι το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης σε συνεργασία με τον Δήμο Παλαιού Φαλήρου και τις Δημοτικές Βιβλιοθήκες ετοίμαζε πολλές εκπλήξεις και δράσεις για το προσεχές διάστημα, που αναβάλλονται αλλά θα γίνουν... Μέχρι τότε ...Μένουμε Σπίτι! 

"Μένοντας σπίτι...": Μαθητικός Λογοτεχνικός Διαγωνισμός

Το 4ο ΠΕ.Κ.Ε.Σ. Αττικής προκηρύσσει μαθητικό λογοτεχνικό διαγωνισμό, υπό τον γενικό τίτλο «Μένοντας σπίτι …», και καλεί τους/τις ενδιαφερόμενους/ες μαθητές/τριες των Γυμνασίων και Λυκείων της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δ΄ Αθήνας να υποβάλουν τα έργα τους μέχρι την Πέμπτη 30.04.2020. Σκοπός του διαγωνισμού είναι να δοθεί στους/στις μαθητές/τριες η δυνατότητα να μετουσιώσουν σε έντεχνο λόγο τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα βιώματα της τρέχουσας περιόδου, κατά την οποία διαμορφώνονται πρωτόγνωρες συνθήκες, τίθενται σε δοκιμασία αρχές και αξίες, αναθεωρούνται προτεραιότητες, ανατρέπονται βεβαιότητες.

Οι κατηγορίες του διαγωνισμού είναι οι εξής: ποίημα Γυμνασίου, ποίημα Λυκείου, διήγημα Γυμνασίου, διήγημα Λυκείου. Κάθε μαθητής/τρια μπορεί να συμμετάσχει με ένα ποίημα ή ένα σύντομο διήγημα (μέχρι 1000 λέξεις) και να αποστείλει το έργο του σε ψηφιακή μορφή (word) στις ηλ. διευθύνσεις nlinardos@sch.gr και  ychrono@otenet.gr , αναγράφοντας το ονοματεπώνυμό του/της, το σχολείο φοίτησης, την τάξη και ένα email επικοινωνίας.

Οι συμμετοχές θα αξιολογηθούν από κριτική επιτροπή, την οποία θα συγκροτήσει το 4ο ΠΕ.Κ.Ε.Σ.  Θα βραβευτούν τα καλύτερα έργα κάθε κατηγορίας, ενώ θα δοθούν έπαινοι συμμετοχής σε όλους/ες τους συμμετέχοντες/ουσες.

Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ Ε.Ε. ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ Νικόλαος Λινάρδος

Η ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΑ Ε. Ε. ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ Αγγελική Χρονοπούλου

Μουσεία, χώροι πολιτισμού και κορονοϊός: Αναγκαία η άμεση στήριξη! : Από επιστολή του Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης

Όπως όλοι οι χώροι Πολιτισμού, το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης έχει πληγεί σε πολλά επίπεδα από τις συνέπειες της πανδημίας. Αναγκαία η λήψη μέτρων και στήριξης από τους αρμόδιους φορείς.

Σε σχετική επιστολή αναφέρονται -μεταξύ άλλων- τα εξής:

"...Μία από τις πιο δυσάρεστες επιπτώσεις που επιφέρει η πανδημία του κορονοϊού, είναι η οικονομική κρίση που τη συνοδεύει. Οι πολιτιστικοί οργανισμοί και τα Μουσεία και ειδικότερα τα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου είναι από τα πρώτα θύματα της κρίσης αυτής.

Ως Πολιτιστικοί φορείς βιώνουμε έντονα την ανασφάλεια και την οικονομική ασφυξία, καθώς τα έσοδα μας προέρχονται αμιγώς από τις δράσεις μας, τον εσωτερικό και εξωτερικό τουρισμό και ιδιαίτερα τις επισκέψεις σχολείων και οικογενειών με παιδιά. Έτσι η συνέχιση της λειτουργίας μας, η οποία όπως πολύ καλά γνωρίζετε ακόμα και προ κρίσης, ήταν πάντοτε δυσχερής, τώρα καθίσταται σχεδόν αδύνατη.

Κατανοούμε ότι η χώρα μας, όπως και η παγκόσμια κοινότητα βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πόλεμο με έναν αόρατο και ύπουλο εχθρό και στηρίζουμε την προσπάθεια της Πολιτείας, του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, των σωμάτων ασφαλείας και όλων των συνάνθρωπών μας, με όλες μας τις δυνάμεις και προσφέρουμε, από την πλευρά μας, όλες τις εκπαιδευτικές και πολιτιστικές μας υπηρεσίες ελεύθερα και χωρίς χρέωση μέσω του διαδικτύου. Πιστεύουμε όμως, ότι όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε την επόμενη μέρα, με ποιους τρόπους και με τι εργαλεία και εφόδια θα επανέλθουμε στην καθημερινότητά μας.

Ακόμα όταν βγούμε από τη δύσκολη αλλά απαραίτητη αυτή συνθήκη της αναστολής λειτουργίας όλων των χώρων συνάθροισης πολλών ατόμων, η επαναλειτουργία των  Μουσείων και πολιτιστικών χώρων θα είναι υπό προϋποθέσεις  και είναι άγνωστος ακόμη ο χρόνος όπου θα μπορούμε να μιλήσουμε για πλήρη επιστροφή στους κανονικούς ρυθμούς.

Ήδη οι ανακοινώσεις από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων αναφέρουν ότι ακόμα και όταν ανοίξουν τα σχολεία δεν θα επιτρέπεται να κάνουν καμία επίσκεψη. Αλλά και η τουριστική δραστηριότητα σύμφωνα με τα νέα δεδομένα αναμένεται να είναι πενιχρή.

Αυτό από μόνο του σημαίνει για εμάς μηδενικά έσοδα έως τον Οκτώβριο της επόμενης χρονιάς όπου ελπίζουμε ότι θα επανέρθουν  οι φυσιολογικοί ρυθμοί ζωής.

Ως φορείς απασχολούμε όχι μόνο μόνιμο προσωπικό αλλά και πολλούς εξωτερικούς συνεργάτες που η επιβίωσή τους εξαρτάται από εμάς.

Η χρονιά δυστυχώς έχει ήδη χαθεί. Για να μην οδηγηθούμε στο απευκταίο σενάριο της παύσης λειτουργίας, με ότι επιπτώσεις δημιουργεί στον χώρο του πολιτισμού αλλά και στο μέτωπο των θέσεων εργασίας η Πολιτεία θα πρέπει να λάβει πιο δραστικά μέτρα με κύριο γνώμονα την προάσπιση της πολιτιστικής κληρονομιάς μας και την εξασφάλιση της βιωσιμότητας των πολιτιστικών φορέων με επακόλουθο την διατήρηση των θέσεων εργασίας στον χώρο του πολιτισμού και της εκπαίδευσης.

Ενδεικτικά προτείνουμε να ληφθούν τα εξής μέτρα:

1. Απαλλαγή καταβολής ενοικίων, για όσο διάστημα παραμένουμε κλειστά και για τους επόμενους 2 μήνες  μετά την έναρξη της λειτουργίας μείωση κατά 50%. Είναι αδύνατη η καταβολή ενοικίων για τους πολιτιστικούς φορείς με μηδενικά έσοδα και ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη τα υπέρογκα ενοίκια που καλούμαστε να καταβάλλουμε, καθώς οι χώροι μας είναι μεγάλοι και σε κεντρικές τοποθεσίες.
2.     Απαλλαγή πληρωμής δημοτικών τελών, δημοτικών φόρων κ.ο.κ. που πληρώνονται με τον λογαριασμό της ΔΕΗ, για όσο διάστημα παραμένουμε κλειστά (έχει ανακοινωθεί αλλά ακόμα δεν υπάρχει σχετική διευθέτηση).
3. Κάλυψη των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων (δώρο Πάσχα, επίδομα αδείας κλπ.), για όσο διάστημα χρειαστεί.
4. Επιδότηση των μισθών των εργαζομένων μέχρι να επανέλθουν τα έσοδά μας σε κανονικούς ρυθμούς.
5.  Άμεση παροχή ρευστότητας με χορήγηση άτοκων δανείων.
6. Αύξηση των επιχορηγήσεων και προκηρύξεων πολιτιστικών, τουριστικών και εκπαιδευτικών δράσεων από τα αρμόδια Υπουργεία (χωρίς, τον μέχρι σήμερα, περιορισμό για μία πρόταση ανά οργανισμό) ώστε να μας δοθεί η δυνατότητα να παραγάγουμε και να προσφέρουμε πολιτιστικό έργο αλλά και να ανοίξουμε θέσεις εργασίας με τη σειρά μας σε συνεργάτες από τους χώρους Πολιτισμού, Τέχνης, Εκπαίδευσης.
7. Τέλος, άμεση επιχορήγηση για την παραγωγή ψηφιακού εκπαιδευτικού υλικού και βίντεο ψηφιακών ξεναγήσεων που θα μπορούν να προβληθούν δωρεάν μέσω του διαδικτύου...."

Μνήμη Ιάκωβου Καμπανέλλη

Σαν σήμερα, στις 29 Μαρτίου του 2011 έφυγε από τη ζωή ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, λίγες ημέρες μετά τον θάνατο της συζύγου του Νίκης....

Στο τέλος Ιανουαρίου, στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης, σε μια εκδήλωση μνήμης για το Ολοκαύτωμα, ήταν μαζί μας και η κόρη του Κατερίνα, που μας διάβασε αυτό το πάντα επίκαιρο κείμενό του:  

Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο SS στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον πόλεμο.

Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον, γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται.

Μετά από 48 χρόνια αυτό που θέλω να φωνάξω είναι πάλι;

Φίλοι μου, θυμηθείτε: ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε απ’ το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στη Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνο εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες.

Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, τη φωτιά και το τσεκούρι.

Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στη Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου. Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση.

Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις, σε πλατείες. Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμη και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό μόνο με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή, που να μας χωράει όλους, απροκατάληπτη και δίκαιη προς όλους μπορούμε έστω και καθυστερημένα να πετύχουμε αυτό που τόσο προσδοκούσαμε τον Μάιο του 1945: ένα πραγματικό ποτέ πια.

Μνήμη Αλέκου Λιδωρίκη: Συνέντευξη με τη Μαίριλυν Μονρόε

Σαν σήμερα, 28 Μαρτίου του 1988 έφυγε από τη ζωή ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες Δημοσιογράφους, ο Αλέκος Λιδωρίκης, ο οποίος υπήρξε παράλληλα λογοτέχνης και σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας.



Ως ελάχιστη αναφορά στη μνήμη του, μια αναφορά στις περίφημες συνεντεύξεις του, μέρος των οποίων δραματοποιήθηκε και παρουσιάστηκε από το Τρίτο Πρόγραμμα

Μιλώντας με μορφές του αιώνα: Μαίρυλιν Μονρόε

ραδιοφωνική απόδοση: Αλίκη Βουγιουκλάκη   

Την ακούτε εδώ

 

Το Σάββατο, 25 Φεβρουαρίου  του 1989 στο πλαίσιο της σειράς «Μιλώντας με μορφές του αιώνα – Οι συνεντεύξεις του Αλέκου Λιδωρίκη», μεταδόθηκε η δραματοποιημένη συνέντευξη του Έλληνα δημοσιογράφου με τη θρυλική ντίβα του κινηματογράφου και όχι μόνον, τη Μαίρυλιν Μονρόε την οποία στη ραδιοφωνική μεταφορά υποδύθηκε η Αλίκη Βουγιουκλάκη.

 «Ένα απόγευμα του Ιουνίου 1947 πρωτοείδα την Μαίρυλιν Μονρόε στα στούντιο της ΦΟΞ , πάνω στο Μπέβερλυ Χίλς  του Λος Άντζελες… Είκοσι χρόνων ήταν τότε. Γεμάτη όνειρα, φιλοδοξίες, ανησυχίες, ελπίδες και απογοητεύσεις…», λέει ο Αλέκος Λιδωρίκης.                             

Τη συνέντευξη όμως με το « φαινόμενο Μονρόε» την πήρε στο Χόλλυγουντ το 1953, όταν η Μαίρυλιν γύριζε την ταινία «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές» με συμπρωταγωνίστρια την Τζέην Ράσελ.

Η Μονρόε του μιλάει για τη ζωή της, τα δύσκολα παιδικά της χρόνια, την ορφάνια της, την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας, τον πρώτο γάμο της μόλις στα 15 της χρόνια και έπειτα την πορεία προς την ασύλληπτη επιτυχία.  Και ο  Λιδωρίκης την ρωτάει για όλα:  για την ευτυχία, τον γάμο της με τον Τζόε Ντι Μάτζιο, τον έρωτα, τη σταδιοδρομία της, τα όνειρά της, τους πόθους της.

Και εκείνη απαντάει σε όλα με παιδιάστικη χάρη αλλά και με πόση σοφία…

-«Θα ήθελα να έχω γεννηθεί στον τόπο σας. Είναι ωραίοι οι Έλληνες! Δεν εννοώ πάντοτε στη μορφή, αν και τα μάτια όλων σπιθίζουν πάντα τόσο παράξενα και τόσο λάγνα. Μ΄αρέσει το θάρρος και η ξενοιασιά τους. Εσείς οι Έλληνες πιστέψατε στο Πεπρωμένο…»

– «Οι άντρες προσέχουν περισσότερο σε μένα αυτό που προέχει στις αισθήσεις τους. Άντρες υπάρχουν πολλοί… δεν ξέρω αν υπάρχει ο  ά ν τ ρ α ς…»

-«Μονάχα ένας άλλος άνθρωπος, ο “άνθρωπός σου”- ούτε τα πλούτη, ούτε οι δόξες, ούτε οι θρίαμβοι της ματαιοδοξίας- μπορεί να μεταδώσει το ρίγος της α γ ά π η ς.»

-«Λένε ότι το κορμί μου έπαιξε τον κυριότερο ρόλο… Εγώ νομίζω και κάτι άλλο… Κάτι που αγωνίστηκα για να το αποκτήσω. Η προσωπικότητά μου.»

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη υποδύεται την Μαίρυλιν Μονρόε, στο ρόλο του Αλέκου Λιδωρίκη «ακούγεται» ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντάρας. 

Μουσική Επιμέλεια:  Πλάτων Ανδριτσάκης                                                                     Ραδιοσκηνοθεσία :  Αλέξης Μίγκας     Παραγωγή:  Δημήτρης Φραγκουδάκης .

 Επιμέλεια εκπομπής:  Μάρα Καλούδη

Οι συνεντεύξεις του Αλέκου Λιδωρίκη   

                                               

«Μιλώντας με μορφές του αιώνα»

Το Τρίτο Πρόγραμμα, πιστό στην προσπάθειά του για τη συστηματική ανάδειξη του αρχειακού υλικού της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, μέρους της νεώτερης πολιτιστικής εγχώριας κληρονομιάς, δίνει την ευκαιρία στους ακροατές του να έρθουν σε επαφή με μια σειρά ηχογραφήσεων που πραγματοποιήθηκαν στα στούντιο του Ραδιομεγάρου και μεταδόθηκαν για πρώτη και μοναδική φορά από το Α’ Πρόγραμμα της Ε.ΡΑ από τον Οκτώβριο του 1988 έως τον Μάρτιο του 1989.

Η σειρά «Μιλώντας με μορφές του (20ου) αιώνα» παρουσιάζει τα αποκλειστικά δημοσιογραφικά κείμενα–συνεντεύξεις του διακεκριμένου Έλληνα δημοσιογράφου, θεατρικού συγγραφέα, λογοτέχνη και ποιητή Αλέκου Λιδωρίκη, όπως δραματοποιήθηκαν και μεταφέρθηκαν ραδιοφωνικά σε σκηνοθεσία Αλέξη Μίγκα, μουσική επιμέλεια Πλάτωνα Ανδριτσάκη και επιμέλεια παραγωγής Δημήτρη Φραγκουδάκη.

Διεθνείς προσωπικότητες της πολιτικής, των Τεχνών και των Γραμμάτων, πρόσωπα που λατρεύτηκαν στο παρελθόν και άλλα που καθόρισαν με την συμβολή τους την πορεία του κόσμου -με θετικό ή αρνητικό πρόσημο- μιλούν στον Αλέκο Λιδωρίκη για την πολιτική, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τον έρωτα, τον πόλεμο, τις επιστήμες, τις Τέχνες.

Στις 21 συνεντεύξεις που αποτελούν τη σειρά «Μιλώντας με μορφές του αιώνα», καταθέτουν τις μαρτυρίες, ιδέες και σκέψεις τους οι: Μπενίτο Μουσολίνι, Φρανκλίνος Ρούσβελτ, Ζαν Κοκτώ, Μάρλεν Ντήτριχ, Μαίρυλιν Μονρόε, Κυβέλη, Πιραντέλλο, Κλαρκ Γκέημπλ, Κωστής Παλαμάς, Δημήτρης Ροντήρης, Γουλιέλμος Μαρκόνι, Σπύρος Μερκούρης, Ζαν Ανούιγ, Περικλής Βυζάντιος, Κατίνα Παξινού, Λιγνός (Σταν Λόρελ), Ανατόλ Λουνατσάρσκι, Σάμιουελ Γκόλντουϊν, Έλβις Πρίσλει, Μακάριος, Μαρίκα Κοτοπούλη.

Στον ρόλο του δημοσιογράφου Αλέκου Λιδωρίκη, ο Ανδρέας Μπάρκουλης,  ο Χρήστος Πάρλας και ο Δάνης Κατρανίδης. Κατ΄ εξαίρεση στην συνέντευξη της Μαίρυλιν Μονρόε ακούγεται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντάρας.

Σπουδαίοι Έλληνες ηθοποιοί όπως ο Τίτος Βανδής, η Μιράντα Μυράτ, η Αλίκη Βουγιουκλακη,         ο Νικήτας Τσακίρογλου, ο Χρήστος Τσάγκας, η , Κάτια Δανδουλάκη, η Έλενα Ναθαναήλ αλλά και ο Κώστας Αρζόγλου, η Άννα Μακράκη, ο Μάκης Ρευματάς, ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο Νίκος Γαλανός, ο Βύρων Πάλλης, ο Θάνος Καληώρας, ο Δημήτρης Παπαγιάννης, ο Στράτος Παχής, ο Σταύρος Ξενίδης, ο Πέτρος Φυσσούν, ο Γιάννης Βόγλης, ο Μίμης Χρυσομάλλης, ο Τρύφων Καρτατζάς, δανείζουν τη φωνή τους στα πρόσωπα που «μίλησαν» με τον Αλέκο Λιδωρίκη.

Εθνικοί ύμνοι Ιταλίας/ Ελλάδας: Στα Ελληνικά και στα Ιταλικά

Έλληνες -Ιταλοί τραγουδάμε και αντιστεκόμαστε στους σύγχρονους τυράννους/ δυνάστες της Ευρώπης!

Fratelli d'Italia (Εθνικός Ύμνος Ιταλίας)

Fratelli d'Italia, 

l'Italia s'è desta, 

dell'elmo di Scipio s'è cinta la testa.

Dov'è la Vittoria?

Le porga la chioma, chè schiava di Roma

Iddio la creò.

Fratelli d'Italia, l'Italia s'è desta, dell'elmo di Scipio s'è cinta la testa.

Dov'è la Vittoria?

Le porga la chioma, chè schiava di Roma

Iddio la creò.

Stringiamci a coorte

Siam pronti alla morte

L'Italia chiamò

Stringiamci a coorte

Siam pronti alla morte

L'Italia chiamò

Sì!

Αδέλφια της Ιταλίας

Αδέλφια της Ιταλίας

Η Ιταλία έχει ξυπνήσει 

Με το κράνος του Σκιπίωνα

Έζωσε το κεφάλι της.

Που είναι η Νίκη;
Ας προσφέρει τα μαλλιά της Γιατί σκλάβα της Ρώμης 

Την έπλασε ο Θεός

Αδέλφια της Ιταλίας 

Η Ιταλία έχει ξυπνήσει 

Με το κράνος του Σκιπίωνα
Έζωσε το κεφάλι της 

Που είναι η Νίκη; 

Ας προσφέρει τα μαλλιά της Γιατί σκλάβα της Ρώμης 

Την έπλασε ο Θεός

Ας σφιχτούμε σε ένα σώμα 

Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε 

Η Ιταλία μας κάλεσε
Ας σφιχτούμε σε ένα σώμα 

Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε 

Η Ιταλία μας κάλεσε
Nαί

https://www.youtube.com/watch?v=04ckV9QueXc

Ο εθνικός ύμνος της Ιταλίας γράφτηκε το φθινόπωρο του 1847 από έναν φοιτητή και πατριώτη, τον Γκοφρέντο Μαμέλι, σε μουσική του Μικέλε Νοβάρο. Ο ύμνος γεννήθηκε σε κλίμα πατριωτικό, όταν η Ιταλία πολεμούσε την Αυστρία. Ο επίσημος τίτλος του είναι Il canto degli Italiani (Το τραγούδι των Ιταλών), όμως περισσότερο γνωστός στους Ιταλούς είναι ως Inno di Mameli (Ύμνος του Μαμέλι). Επίσης ορισμένες φορές αναφέρεται και ως Fratelli d'Italia (Αδέλφια της Ιταλίας), καθώς με τη φράση αυτή ξεκινάει ο ύμνος. Αποτελεί τον εθνικό ύμνο της Ιταλικής Δημοκρατίας από τις 12 Οκτωβρίου 1946.

Ύμνος στην Ελευθερία

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,

Σε γνωρίζω από την όψη,

που με βια μετρά[ει] τη[ν] γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά.

Inno alla Libertà

Ti riconosco dal taglio

terribile della tua spada,

ti riconosco dal tuo volto

che con foga definisce la terra.

Risollevata dalle ossa

sacre dei Greci,

e valorosa come prima,

ave, o ave, libertà.

https://www.youtube.com/watch?v=U1uNyy4anjQ

Ýmnos eis tin Eleftherían/Ύμνος εις την Ελευθερίαν (Inno alla Libertà) è il cosiddetto Ethnikós Ýmnos tis Ellinikís Dimokratías/Εθνικός Ύμνος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ovvero letteralmente l'inno nazionale della Repubblica Ellenica nonché dello Stato Cipriota, esattamente uguale per entrambe le entità statali, nel testo e nella musica. Il testo è composto dalle prime due strofe dell'omonima poesia composta nel maggio del 1823 da Dionysios Solomos (1798-1857), e musicata poi nel 1828 da Nikolaos Mantzaros (1795-1873); è stato adottato come inno ufficiale greco nel 1864 dal re Giorgio I, durante le fasi del conseguimento dell'indipendenza nazionale nella lotta contro i turchi. È stato poi adottato come inno nazionale cipriota nel 1966, dopo che i turco-ciprioti si staccò dal governo, in un periodo alquanto turbolento, dove un forte movimento nazionalista tendeva a promuovere l'unione di Cipro alla Grecia. È questo uno dei pochi casi esistenti al mondo di nazioni che usano lo stesso inno nazionale, soltanto che qui tutto è uguale, anche il testo, e in questo senso si tratta di un caso unico al mondo.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως ...τραγωδία

Αυτό δεν είναι παραμύθι:

Γελοιογραφία εφημερίδας "Σατιρική Επιθεώρηση", 27 Αυγούστου 1977

Ατή η γελοιογραφία από το μακρινό 1977, θυμίζει μια άγνωστη -μάλλον στους περισσότερους- επιδημία χολέρας που είχε ξεσπάσει στη γειτονική μας Τουρκία.

Ο πατέρας μου, Ευθύμιος. Ν. Στοφόρος, υπήρξε Κτηνίατρος με την ειδικότητα του Ιολόγου, Διευθυντής του Εργαστηρίου Ιών του Υπουργείου Γεωργίας και αργότερα Καθηγητής του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών και Διευθυντής του Εργαστηρίου Ανατομίας και Φυσιολογίας Aγροτικών Ζώων (1974-1997). Το όνομα του έχει δοθεί τιμητικά σε μερικούς κτιριακούς χώρους που καταλαμβάνει το Εργαστήριο σήμερα...
Το 1984 υπήρξε μεταξύ των 20 ιδρυτών της Ελληνικής Εταιρείας Ιολογίας.

Πολλά θα είχε να πει και να συμβάλλει στην αντιμετώπιση του κορονοϊού αν ζούσε σήμερα, αφού υπήρξε από τους σημαντικότερους ειδικούς στο ζήτημα των ζωοανθρωπονόσων...
Αν τον αναφέρω σήμερα, είναι για να διηγηθώ ένα περιστατικό που συνέβη το 1977 και με είχε τόσο εντυπωσιάσει που έμεινε στη μνήμη μου μέχρι σήμερα.

Όταν ξέσπασε η επιδημία χολέρας στην Τουρκία το 1977, πρότεινε στους αρμόδιους φορείς -στους οποίους απευθύνθηκε επισήμως, ως Διευθυντής του Εργαστηρίου Ιών- να παρασκευάσει -με μηδενικό κόστος- εμβόλια για την θωράκιση της υγείας των πολιτών.
Οι αρμόδιοι αρνήθηκαν την προσφορά και προτίμησαν να αγοράσουν τα εμβόλια σε υψηλότατες τιμές από φαρμακευτικές εταιρείες!
Κάτι που τον είχε -δικαίως- εξοργίσει και απογοητεύσει...

Σήμερα διαβάζω στο TVXS

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Tvxs.gr, το Σάββατο 21/3 το γραφείο του πρωθυπουργού παρέλαβε 3 επιστολές από 3 περιφερειακά πανεπιστήμια, τα οποία γνωστοποιούσαν στον Κυριάκο Μητσοτάκη πως διαθέτουν πιστοποιημένα εργαστήρια για την ανίχνευση του κοροναϊού και πως μπορούν να προσφέρουν άμεσα τις υπηρεσίες τους και δωρεάν στη μάχη για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Μέχρι σήμερα δεν έχουν λάβει απάντηση. Aντίθετα, ο πρωθυπουργός, αγνοώντας την προσφορά των πανεπιστημίων, αποφάσισε να προχωρήσει στη σκανδαλώδη σύμβαση των 30 εκατ. ευρώ με ιδιώτες. Οι επιστολές κυκλοφορούν στους κόλπους της κυβέρνησης και σύμφωνα με πληροφορίες του Tvxs.gr το γεγονός πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ανταποκρίθηκε θετικά έχει προκαλέσει ήδη αντιδράσεις και στο εσωτερικό της. 

Το Tvxs.gr δημοσιεύει - κατά αποκλειστικότητα - τη μία από τις τρεις επιστολές που έλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αφαιρώντας τα στοιχεία του Πανεπιστημίου και του Τμήματος, τα οποία ωστόσο έχουμε στη διάθεσή μας:  

«Αξιότιμε Κ. Πρωθυπουργέ,

Συντασσόμενοι προς την πρόσκληση του ΕΟΔΥ για συμμετοχή των ερευνητικών εργαστηρίων ιολογίας και μικροβιολογίας (πλην των νοσοκομειακών που συμμετέχουν ήδη)  στην αντιμετώπιση της πανδημίας του COVID-19, προσφέρουμε την τεχνογνωσία, τα μηχανήματα και το ανθρώπινο δυναμικό των εργαστηρίων μας. Όμως με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι η πρόσκληση αφορά μόνο ερευνητικά κέντρα. Σήμερα, τα Ελληνικά Πανεπιστήμια διαθέτουν εξοπλισμό και τεχνογνωσία εφάμιλλη ή και σε αρκετές περιπτώσεις ανώτερη των ερευνητικών κέντρων στο τομέα των λοιμωδών.

Ερευνητικά Εργαστήρια λοιμωδών νοσημάτων σε τμήματα βιολογίας, βιοχημείας, ιατρικής, κτηνιατρικής κτλ. έχουν εδώ και χρόνια επενδύσει στην ανάπτυξη μονάδων βιοασφάλειας για τη μελέτη ιών υψηλης επικινδυνοτητας. Ως παράδειγμα θα φέρω την κοινή προσπάθεια του Τμήματος --------- Πανεπιστημίου -------- που διαθέτουν μονάδες βιοασφάλειας επιπέδου 2 με αρνητική πίεση, εξειδικευμένα στη χρήση μολυσματικών παραγόντων. Επιπλέον τα μέλη των εργαστηρίων που συμμετέχουν έχουν δεκαετίες εμπειρίας στο χειρισμό λοιμωδών παραγόντων.

Ζητούμε συνεπώς να μας συμπεριλάβετε στην κοινή προσπάθεια που γίνεται, αξιοποιώντας  και το δυναμικό των Ελληνικών Πανεπιστημίων για την εφαρμογή ενός πρωτοκόλλου μοριακής διάγνωσης του SARS Cov2 που είναι δεδομένο διεθνώς και χρήζει εφαρμογής και όχι ανάπτυξης. Έχει κοινοποιηθεί από το CDC  εδώ και μήνες. Σημειώνουμε επιπλέον ότι υπάρχει δυνατότητα ανάλυσης σε μεγαλύτερο βάθος του γενετικού υλικού του ιού με σύγχρονες τεχνολογίες (NGS) που διαθέτουν τα πανεπιστήμια μέσω ερευνητικών προγραμμάτων».

Για τον Λυκούργο Λογοθέτη

Ένας από τους σημαντικότερους και πλέον αγνοημένους πρωτεργάτες της Επανάστασης του '21, ήταν ο Λυκούργος Λογοθέτης. Μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο μου Ο χαμένος μύθος του Αισώπου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας, εις μνήμην...

Σημειώνω ότι το σπίτι στο οποίο έμενε η κόρη του κι όπου φυλασσόταν μέρος του αρχείου του, βρίσκεται στην οδό Τριπόδων. Θα το επισκεπτόμασταν εξωτερικά, αφού το έχουν αφήσει να ερειπώνει αν και ανήκει στον ΟΣΚ... Αυτός είναι ο σεβασμός στην Ιστορία μας...

«...Ο μεγάλος τους πρόγονος», λοιπόν ήταν το πέμπτο παιδί του Γιάννη και της Μαρίας Παπλωματά και γεννήθηκε στο Νέο Καρλόβασι τον Φεβρουάριο του 1772. Όπως δείχνει και το επίθετο, ο πατέρας του «μεγάλου προγόνου» ασχολιόταν με το εμπόριο παπλωμάτων, χαλιών βαμβακιού και γενικώς με ό,τι πουλιόταν. Η καταγωγή της οικογένειας, λέγεται πως ήταν από την Ικαρία-άλλωστε στη γειτονιά του, τα «Καναπσέικα»- όπως τα είπε ο θείος έμεναν πολλοί Ικαριώτες.

Ο μικρός Γεώργιος φοίτησε στο «Ελληνικό Σχολείο» που έγινε αργότερα γνωστό ως «Πορφυριάδα Σχολή»....

....μετά τις πρώτες σπουδές του εδώ, πήγε στην Πόλη και έγινε γραμματέας στο Πατριαρχείο. Μόλις 19 χρονών! Τρία χρόνια αργότερα τον βρίσκουμε στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και κοντά στα τριάντα του να φθάνει στο αξίωμα του «δεύτερου λογοθέτη» -να και το επώνυμο, λοιπόν. Από παπλωματάς –Λογοθέτης. Και το Λυκούργος είναι το ψευδώνυμο που του έδωσαν, όταν αργότερα –το 1819- εντάχθηκε στη Φιλική Εταιρία. Στο μεταξύ όμως, το 1805 ήρθε στη Σάμο και σαν επαναστάτης που ήταν τα έβαλε με τους προύχοντες της εποχής Επηρεασμένοι από την Γαλλική Επανάσταση οι Σαμιώτες είχαν φτιάξει την ομάδα των Καρμανιόλων –όπου σύντομα ο Λυκούργος έγινε ηγέτης τους...

...Η πίκρα του ήταν μεγάλη όταν με το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας, η Σάμος που για λίγα χρόνια έγινε Ελληνική, τελικά παρέμεινε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ωστόσο δεν εγκατέλειψε τον Αγώνα. Γύρισε πίσω και συνέβαλε στη δημιουργία της Ελληνικής Πολιτείας της Σάμου. Έδωσε μάχες, ήρθε σε σύγκρουση ακόμη και με τους δικούς του καθώς αγωνιζόταν για μια συμβιβαστική λύση… Η Σάμος θα καταλήξει Αυτόνομη Ηγεμονία, «φόρου υποτελής» στον Σουλτάνο, ένα καθεστώς που θα κρατήσει μέχρι το 1912. Ο Λυκούργος είναι πια ανεπιθύμητος. Επιστρέφει στην Ελλάδα όπου τιμάται με διάφορα αξιώματα. Πέθανε στην Αθήνα το 1850…»

Ένα παραμύθι για να κάνουμε κουράγιο

"Παραμύθι για την ελπίδα" Το project "Παραμύθια για να κάνουμε κουράγιο" αποτελεί μια εθελοντική, συλλογική δράση καλλιτεχνών και φίλων. Έχει στόχο, μέσα από την αφήγηση μύθων, παραμυθιών και ιστοριών να προσφέρει συντροφιά, παρηγοριά, κουράγιο αλλά και ψυχαγωγία σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. «Παραμύθι για την ελπίδα» Μια ιστορία του Δημήτρη Μάλλη με αφορμή ένα αυστραλιανό παραμύθι Αφήγηση: «Παραμυθανθός» Δημήτρης Μάλλης – Καλλιρρόη Μουλά Μουσική Σύνθεση: Δημήτρης Μάλλης Ενορχήστρωση – Εκτέλεση- Επεξεργασία ήχου : Μανόλης Σαντζουκίδης Τύμπανα: Μπάμπης Αμοιρίδης Επεξεργασία εικόνων: Σπύρος Μέξας Μετάφραση στα αγγλικά – υπότιτλοι: Όλγα Βασιλείου Το project "Παραμύθια για να κάνουμε κουράγιο" αποτελεί μια εθελοντική, συλλογική δράση καλλιτεχνών και φίλων. Έχει στόχο, μέσα από την αφήγηση μύθων, παραμυθιών και ιστοριών να προσφέρει συντροφιά, παρηγοριά, κουράγιο αλλά και ψυχαγωγία σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Σε όσους αγαπούν, χαίρονται, απολαμβάνουν να ακούν και να μοιράζονται ιστορίες. Σε όσους πιστεύουν στη δύναμη των παραμυθιών, αναγνωρίζουν το θησαυρό της λαϊκής σοφίας. Σε μικρούς και μεγάλους.

Ακούστε το εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=xBsAKNH3s6o&fbclid=IwAR1olIvWzBkuRCsAhLta65mQ6UdnRfpQDCNwu6Vi4e4FUcUBwwpLML9ENpI

Το μυστικό της κούκλας

Άλλο ένα παραμύθι που βγήκε από το Παραμυθογράφοντας -το εργαστήρι του Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης, με έμπνευση από τη ζωγραφιά της Στεφανίας Βελδεμίρη από το Κόκκινο Παραμύθι

Το μυστικό της κούκλας

της Λίνας Γριαγγέλου

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μακρινή πολιτεία ζούσε ένα κοριτσάκι, η Αριάδνη.

Κάθε βράδυ κοιμόταν μαζί με την αγαπημένη της κούκλα που έμοιαζε με νεράιδα. Κάθε σαββατοκύριακο, μόλις τέλειωνε από τις άλλες της δουλειές, της άρεσε να γράφει ιστορίες.

 Αυτό ήταν και το μυστικό της που δεν το μοιραζόταν με κανέναν. Κάθε βράδυ εμφανιζόταν στα όνειρά της μια νεράιδα. Ήταν ψηλή σαν έλατο, με χρυσαφένια μαλλιά σαν το φως του ήλιου και μάτια γαλαζοπράσινα σαν το γαλήνιο γαλάζιο του ουρανού και τα πράσινα νερά της πιο καθαρής λίμνης που αντανακλούσαν οι  πράσινες φυλλωσιές από τα πλατάνια.

  Α ναι.. ξέχασα να σας πω πως το κορίτσι αυτό είχε ταλέντο στη ζωγραφική. Της άρεσε να ζωγραφίζει νεράιδες. Βλέπετε, η αγαπημένη της γιαγιά της διηγιόταν ιστορίες από τη ζωή της κι εκείνη έφτιαχνε ιστορίες και ονειρευόταν. Ονειρευόταν πολύ. Τόσο πολύ που τα όνειρά της ήθελε να τα ζωγραφίζει με χρώματα. Άλλοτε μπλε, άλλοτε κόκκινα, κίτρινα, πράσινα.  Έτσι  ονειρευόταν κάποια στιγμή να φτιάξει ένα βιβλίο με όλες τις τις ζωγραφιές και ιστορίες και να το χαρίσει στα φτωχά παιδιά της πολιτείας για να ονειρεύονται τη ζωή τους σαν μια ζωγραφιά με χρώματα. Μια ζωή  με καλοσύνη,  ειρήνη,  αγάπη.

Πέρασε πολύς καιρός που με υπομονή και επιμονή το κορίτσι μέρα με τη μέρα γέμιζε το βιβλίο της με τις όμορφες ζωγραφιές της και έγραφε τις δικές της ιστορίες. Κι έτσι έφτασε μια μέρα -όταν το τελείωσε- που αποφάσισε να το χαρίσει στη Βιβλιοθήκη της πολιτείας

Ξημερώματα, πήρε το βιβλίο, που ο τίτλος του ήταν «Ένα βιβλίο από ουράνιο τόξο» και ξεκίνησε για να πάει στη βιβλιοθήκη. Καθώς  περπατούσε, συνάντησε μία κακιά μάγισσα που με το που αντίκρυσε την Αριάδνη κοιτούσε τόσο επίμονα το βιβλίο της σα να ήθελε να της το κλέψει.

-«Αυτό που κρατάς μου ανήκει», της είπε.

- «Μα πώς σου ανήκει; Είναι δικό μου και το έφτιαξα με πολλή αγάπη»

  Η μάγισσα με μια της κίνηση ένωσε τα πιο μεγάλα σύννεφα και έφερε την πιο μεγάλη βροχή και μεμιάς άρπαξε από τα χέρια της το βιβλίο και εξαφανίστηκε.

 «Το αγαπημένο μου βιβλίο, πάει» είπε η Αριάδνη και ξέσπασε σε κλάμματα.

Μόλις γύρισε στο σπίτι ξάπλωσε για να κοιμηθεί με την αγαπημένη της κούκλα. Έτσι, κάποια στιγμή την πήρε ο ύπνος γλυκά και η κούκλα της η αγαπημένη ζωντάνεψε και μεταμορφώθηκε σε νεράιδα, σαν εκείνες που ζωγράφιζε.

«Καλή μου Αριάδνη, ξύπνα», της αποκρίθηκε η νεράιδα, «δώσε μου το χέρι σου και πάμε να βρούμε το βιβλίο».

Η Αριάδνη κρατώντας το χέρι της νεράιδας, ξεκίνησε για το ταξίδι για να βρει το χαμένο βιβλίο. Πέρασαν μέσα από το δάσος, διέσχισαν λίμνες και ποτάμια, ώσπου μπροστά τους αντίκρισαν ένα πελώριο κάστρο. Εκεί βρισκόταν η κακιά μάγισσα και μαζί της είχε το βιβλίο και το ξεφύλλιζε με μανία. Η Αριάδνη, πήγε μπροστά της και της είπε θυμωμένα: «Αυτό το βιβλίο το έφτιαξα με πολλή αγάπη για όλα τα φτωχά παιδιά για να έχουν την πιο γλυκιά συντροφιά και να ονειρεύονται έναν κόσμο γεμάτο αγάπη, καλοσύνη και ειρήνη και εσύ έφερες την βροχή και το μίσος»

Τότε η μάγισσα σάστισε, την κοίταξε τόσο δυστυχισμένα και πέταξε το βιβλίο στην άκρη εκεί που ήταν κρυμμένη η νεράιδα κ περίμενε την Αριάδνη. Η μάγισσα έκρυψε το πρόσωπό της και τη διέταξε τα φύγει. Η Αριάδνη πήρε το βιβλίο και το έδωσε στη μάγισσα και τότε της είπε «σου το χαρίζω με όλη μου την αγάπη γιατί φαίνεται ότι εσύ το έχεις πιο πολύ ανάγκη για να φύγει η δυστυχία από το πρόσωπό σου». Τότε η μάγισσα, μεταμορφώθηκε σε μία πανέμορφη πριγκίπισσα και έφερε σε όλο το χωριό τον ήλιο και τη χαρά αλλά και βοήθησε την Αριάδνη να τυπώσει πολλά πολλά αντίγραφα από το βιβλίο της και έτσι όλα τα παιδιά του χωριού είχαν το βιβλίο της Αριάδνης και το δικό τους «ουράνιο τόξο» στη ζωή τους.

Μα δε σας είπα.. από τότε η κούκλα εξαφανίστηκε. Η Αριάδνη δεν την είχε δίπλα της αλλά εμφανιζόταν κάθε βράδυ η νεράιδα στα όνειρά της και έτσι έφτιαχνε καινούριες ιστορίες και βιβλία για όλο τον κόσμο.   

Με δύναμη από την Ιταλία: Η απόσταση ανάμεσα σε μένα και την κερασιά

«Ορισμένα νέα θα έπρεπε να σου τα λένε πάντα μαζί μ’ έναν γάτο για να μπορείς να τον αγκαλιάσεις»

Αυτό σκέφτεται η Μαφάλντα όταν ακούσει την πρόβλεψη της γιατρού για την απώλεια της όρασής της…

Η Μαφάλντα ζει με τους γονείς της και τον γάτο της Ότιμο Τουρκαρέ σε ένα διώροφο σπίτι κάπου στην Ιταλία. Είναι μόλις δέκα χρονών και πάσχει από τη νόσο του Στάργκαρντ, η οποία προκαλεί την προοδευτική απώλεια της όρασης και τελικά οδηγεί στην τύφλωση…

Λίγο μετά τα γενέθλιά της θα αρχίσει πια να ζει στο σκοτάδι… Το πόσο χάνει το φως της το μετράει κάθε τόσο από την απόσταση που την χωρίζει μέχρι να μπορέσει να δει την αγαπημένη της κερασιά που βρίσκεται στην αυλή του σχολείου της.

Να γιατί το μυθιστόρημα έχει τον τίτλο «Η απόσταση ανάμεσα σ’ εμένα και την κερασιά» (στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός)

Η συγγραφέας Πάολα Περέτι, έχει και η ίδια διαγνωστεί πριν από δεκαπέντε χρόνια με τη νόσο Στάργκαρντ (σήμερα είναι 34 ετών). Έτσι μπορεί αν μας μιλήσει για το πως πραγματικά νιώθει κάποιος που το σύννεφο στα μάτια του πυκνώνει και παύει να βλέπει τα αγαπημένα πρόσωπα και πράγματα.

Η κερασιά είναι το καταφύγιο της ηρωίδας… Με αγαπημένο ήρωά της τον Κόζιμο από τον Αναρριχώμενο Βαρώνο του Ίταλο Καλβίνο, σκέφτεται κάποια στιγμή να πάει να ζήσει πάνω στο δέντρο, όπως έκανε εκείνος…

Δυο φίλοι της, η Εστέλλα, η επιστάτης του σχολείου και ο ατίθασος συμμαθητής της ο Φιλίππο θα σταθούν δίπλα της στις δύσκολες στιγμές, βοηθώντας την να ανακαλύψει τα πράγματα που μπορεί να κάνει.

 "...Είναι η μυρωδιά των ανθρώπων όταν κλαίνε.  Νομίζω ότι κάθε άνθρωπος έχει φυλαγμένη τη δική του μυρωδιά για όταν κλαίει, κι εκείνη μυρίζει νερό και παραλία..."

Θα συγκινηθείτε διαβάζοντας το βιβλίο, αλλά δεν στοχεύει εκεί η συγγραφέας.

Μέσα από την τόσο μελαγχολική ιστορία  της δίνει ένα μήνυμα ελπίδας κι αγώνα.

Το τελικό μότο είναι: Ποτέ μην το βάζεις κάτω!

Και καθώς το μήνυμα έρχεται από την Ιταλία, με κάνει να σκεφτώ το σήμερα.

Ας μη το βάλουμε κάτω, όσο ζοφερή κι αν είναι η πραγματικότητα!

Για τη συγγραφέα

Η ΠΑΟΛΑ ΠΕΡΕΤΙ γεννήθηκε το 1986 και μεγάλωσε στην επαρχία της Βερόνα, όπου ζει μέχρι σήμερα. Διδάσκει ιταλικά σε παιδιά μεταναστών. Πριν από δεκαπέντε χρόνια διαγνώστηκε με την ασθένεια Στάργκαρντ, η οποία προκαλεί την προοδευτική απώλεια όρασης και τελικά οδηγεί στην τύφλωση. Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κάποια θεραπεία. Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ Σ’ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΕΡΑΣΙΑ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, το οποίο έχει μεταφραστεί σε 25 γλώσσες, ενώ ήταν υποψήφιο για το βραβείο CILIP CARNEGIE MEDAL 2019 και την Τιμητική Λίστα ΙΒΒΥ 2020.

Διαβάστε τη συνέντευξή της στους μαθητές του Liceo Medi di Villafranca

https://www.youtube.com/watch?v=3Z2p8pof34Y

"Μένουμε σπίτι, ταξιδεύουμε με ένα βιβλίο".Η νέα καμπάνια του ΟΣΔΕΛ για την ενίσχυση του βιβλίου​

Οι πρω­τό­γνω­ρες συν­θή­κες που κα­λού­μα­στε να δια­χει­ρι­στού­με απαι­τούν από όλους μας ψυ­χραι­μία, υπευ­θυ­νό­τη­τα και εγρή­γορ­ση. Ο ΟΣ­ΔΕΛ προ­σάρ­μο­σε εγκαί­ρως τη λει­τουρ­γία του στα νέα δε­δο­μέ­να, εφαρ­μό­ζο­ντας όλες τις δυ­να­τό­τη­τες που μας πα­ρέ­χει η τε­χνο­λο­γία. Συμ­βάλ­λου­με με τον τρό­πο αυ­τό στην προ­στα­σία της δη­μό­σιας υγεί­ας, συ­νε­χί­ζο­ντας, στο μέ­τρο του εφι­κτού, απρό­σκο­πτα τη λει­τουρ­γία του Ορ­γα­νι­σμού και την επι­κοι­νω­νία μα­ζί σας.

Επι­πλέ­ον, ο ΟΣ­ΔΕΛ αντι­λαμ­βα­νό­με­νος την κρι­σι­μό­τη­τα της κα­τά­στα­σης, κα­θώς και την ευ­θύ­νη του απέ­να­ντι στα μέ­λη του, συγ­γρα­φείς, με­τα­φρα­στές, εκ­δό­τες, αρ­θρο­γρά­φους επι­στη­μο­νι­κών πε­ριο­δι­κών και δη­μο­σιο­γρά­φους, σχε­δί­α­σε και θα υλο­ποι­ή­σει μέ­σα στις επό­με­νες ημέ­ρες μία ηλε­κτρο­νι­κή κα­μπά­νια, με κε­ντρι­κό σύν­θη­μα «Μέ­νου­με σπί­τι, τα­ξι­δεύ­ου­με με ένα βι­βλίο».

Η εν λό­γω πρω­το­βου­λία αφε­νός, υπο­στη­ρί­ζει την κι­νη­το­ποί­η­ση του Υπουρ­γεί­ου Υγεί­ας, αφε­τέ­ρου συμ­βά­λει στην ανά­δει­ξη του ρό­λου του βι­βλί­ου, το οποίο μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει, υπό τις πα­ρού­σες συν­θή­κες, ως εναλ­λα­κτι­κή διέ­ξο­δος για εκα­τομ­μύ­ρια συ­μπο­λί­τες μας.

Στην προ­σπά­θεια αυ­τή, η συμ­βο­λή σας εί­ναι κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας. Σας προ­τρέ­που­με να στη­ρί­ξε­τε και να μοι­ρα­στεί­τε μέ­σω των κα­να­λιών επι­κοι­νω­νί­ας, που έχε­τε στη διά­θε­σή σας, έντυ­πων και ηλε­κτρο­νι­κών, προ­σω­πι­κών και επαγ­γελ­μα­τι­κών, το μή­νυ­μα και τα δη­μιουρ­γι­κά της κα­μπά­νιας. Με τον τρό­πο αυ­τό θα κα­τα­φέ­ρου­με όλοι μα­ζί να δια­δώ­σου­με το μή­νυ­μα ότι το βι­βλίο εί­ναι, και μπο­ρεί να εί­ναι, «σύμ­μα­χος» στην πε­ρι­πέ­τεια αυ­τή, πη­γή χα­ράς, γνώ­σης και δύ­να­μης.

Τώ­ρα πε­ρισ­σό­τε­ρο από πο­τέ, εί­ναι επι­βε­βλη­μέ­νο να στη­ρί­ξου­με, με τα μέ­σα που δια­θέ­τει ο κα­θέ­νας, τους δη­μιουρ­γούς και τα έρ­γα λό­γου, έτσι ώστε να βγού­με από τη δο­κι­μα­σία αυ­τή ενω­μέ­νοι, πιο δυ­να­τοί και έτοι­μοι για την επό­με­νη ημέ­ρα, που όλοι ευ­χό­μα­στε και ελ­πί­ζου­με να εί­ναι κα­λύ­τε­ρη.

Διαδικτυακή εκδήλωση: Πανδημία και Πολιτική, την Τρίτη 24 Μαρτίου

Τρίτη 24/3, 19:00
🔴Διαδικτυακή εκδήλωση: Πανδημία και Πολιτική
🔴Ομιλητές: Δημήτρης Μπελαντής, Ρούντι Ρινάλντι
❗️Livestreaming από την ιστοσελίδα του Δρόμου (www.edromos.gr) και τη σελίδα του Δρόμου στο facebook (DromosThsAristeras)

Παραμύθι: Η Ντίβια και το μυστικό της

Ακόμη ένα παραμύθι από το εργαστήρι του "Παραμυθογράφοντας" που διακόπηκε λόγω κορονοϊού.

Το σεμινάριο ξεκίνησε στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης

Η Ντίβια και το μυστικό της

από την Πέγκη Ιωάννου

Η Ντίβια ήταν μια όμορφη γυναίκα με απαλή και σοκολατένια επιδερμίδα που έμενε λίγο έξω από την Καλκούτα της Ινδίας, στη μακρινή Ασία. Ζούσε σε ένα όμορφο και πολύ μεγάλο σπίτι με ατέλειωτα δωμάτια που βρισκόταν μπροστά στον Ινδικό ωκεανό. Στον κήπο της είχε μια λευκή όμορφη φοράδα, που την έλεγαν Βασάντα και σήμαινε Άνοιξη. Την αγαπούσε και τη φρόντιζε ασταμάτητα σαν παιδί της. Η Βασάντα ήταν γρήγορη και δυνατή.

Γύρω από το σπίτι της είχε καταπράσινα ψηλά δέντρα και πολύχρωμα λουλούδια.Όταν το μεσημέρι ο ήλιος στεκόταν ψηλά στον ουρανό, τότε η θάλασσα γινόταν πρασινογάλαζη. Τότε η Βασάντα πήδαγε το φράχτη της αυλής και έμπαινε στη θάλασσα να δροσιστεί. Η Ντίβια την είχε φύλακα για το σπίτι της και ήταν η καλύτερή της φίλη.

Έτσι που λέτε, η Ντίβια καθημερινά πήγαινε στη δουλειά της με το τρένο.  Εκεί μιλούσε για ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο και πληρωνόταν πολύ λίγα χρήματα. Το γραφείο της είχε περίπου 200 ανθρώπους και κάθονταν κοντά ο ένας στον άλλο. Φορούσαν όλοι ακουστικά στα αυτιά τους σαν αυτά που φοράμε όταν θέλουμε να ακούσουμε μουσική. Η εταιρία της βρισκόταν στην παραλιακή πόλη Χάλντια, μερικές ώρες έξω από την όμορφη Καλκούτα.  

-Καλημέρα σας, πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω; Έλεγε η Ντίβια όταν απαντούσε το τηλέφωνο που χτυπούσε.

-Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με συνδέσετε με τον κύριο Σάρμα;

-Αμέσως! Παρακαλώ περιμένετε.

 Η δουλειά της, ήταν να συνδέει με κουμπιά μέσω του τηλεφώνου της τους ανθρώπους που ζούσαν στην ίδια ή και σε διαφορετικές πόλεις της Ινδίας αλλά και του κόσμου όλου. Έτσι ένωνε τους κατοίκους της χώρας της μεταξύ τους όπως και με κατοίκους άλλων χωρών μέσα από το τηλέφωνο για να συζητήσουν διάφορα πράγματα και γεγονότα είτε καλά είτε άσχημα.

Πίστευε ότι όλοι έχουμε έρθει στον κόσμο για κάποιο σκοπό. Η ίδια, ακούγοντας τις φωνές των ανθρώπων στο τηλέφωνο, μπορούσε να διαισθανθεί από τη φωνή τους αν ήταν ύποπτοι ή κακοί. Έτσι σε αυτήν την περίπτωση τους κρυφάκουγε παρόλο που ήξερε ότι δεν ήταν σωστό...

Με αυτό τον τρόπο μπορούσε να ακούει τι γίνεται στα σπίτια των ανθρώπων αλλά και μέσα στα ορφανοτροφεία -κάτι που της προξενούσε ιδιαίτερη συγκίνηση.

Όταν καταλάβαινε ότι κάποιοι κακοί και μοχθηροί άνθρωποι, άνδρες είτε γυναίκες, σχεδίαζαν να βλάψουν παιδιά, με το που ξημέρωνε Σάββατο, μεταμορφωνόταν σε βιονική γυναίκα. Φορούσε την κυπαρισσί στολή της και αποκτούσε πολλές δυνάμεις που δεν έχει ένας κανονικός άνθρωπος.

Ανακτούσε ξαφνικά υπερβολική δύναμη και ταχύτητα. Μπορούσε έτσι να πετάει με το φτερωτό της άλογο Βασάντα μετά τις έξι η ώρα τα χαράματα του Σαββάτου και της Κυριακής πάνω από την πόλη για να πάει να βοηθήσει παιδιά που βρίσκονταν σε ανάγκη ή έκλαιγαν.Αυτό ήταν και το μυστικό της που το κρατούσε επτασφράγιστο από τους συναδέλφους στη δουλειά της.

Κάτω από την κυπαρισσί στολή της, κρυμμένη από τα μάτια των περαστικών, μπορούσε να πολεμάει τα άσχημα λόγια και τις κακές πράξεις των ανθρώπων προς τα παιδιά στα σπίτια, στους δρόμους και στα ορφανοτροφεία. Έμπαινε έτσι από τα παράθυρα των κτιρίων όταν διαισθανόταν ότι κάποιο παιδί είναι στενοχωρημένο ή πέρναγε μπελάδες. Έπιανε τους βλοσυρούς άνδρες ή γυναίκες, τους έδενε με χειροπέδες και καλούσε την αστυνομία από το κινητό της. Αγκάλιαζε μετά τα παιδιά που δεν κινδύνευαν άλλο πια, τους χαμογελούσε, τα χάιδευε με αγάπη στην ζεστή της αγκαλιά και τα γλίτωνε από την κακή την μοίρα.

Επιπλέον, για να  κλείνουν οι πληγές και η στενοχώρια των παιδιών, είχε μια μαγική κρέμα που μύριζε τριαντάφυλλο. Η κρέμα αυτή ήταν κρυμμένη στο κουτάκι πίσω από το χρυσό ρολόι που κρατούσε μες την τσέπη από την κυππαρισί της φόρμα.

Είχε όμως και η Ντίβια παρόλες τις δυνάμεις της μια αδυναμία την οποία όσο και εάν προσπαθούσε δεν μπορούσε να την ξεπεράσει. Την ώρα που το χρυσό ρολόι μες την τσέπη της χτυπούσε 10 το βράδυ κάθε Σάββατο και Κυριακή, έχανε τις βιονικές της ιδιότητες. Έτσι ύστερα από εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να βοηθήσει άλλο τα ανήμπορα παιδιά και έτσι έπρεπε να περιμένει μια ολόκληρη βδομάδα μετά τις 10 το βράδυ της Κυριακής, μέχρι να φθάσει το επόμενο Σάββατο 6 το πρωί.

Όπως καταλαβαίνετε, το χρυσό ρολόι μες την τσέπη της, είχε τεράστια δύναμη πάνω της. Και γι’αυτόν ακριβώς το λόγο έκανε μεγάλες προσπάθειες απο τις 6 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ κάθε Σαββατοκύριακο του χρόνου να βοηθάει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε.

Ένα μεσημέρι, η Ντίβια άκουσε μια συνομιλία δυο ανδρών στο τηλέφωνο. Η ίδια διαισθάνθηκε ότι κάτι πολύ άσχημο θα συνέβαινε ενώ προσπαθούσε να συνδέσει τις γραμμές του τηλεφώνου τους. Έτσι, κάθησε να κρυφακούσει και έμαθε ότι είχαν ένα πολύ πονηρό σχέδιο. Ήθελαν να απαγάγουν 7 παιδιά νωρίς τα χαράματα του επόμενου Σαββάτου και ενώ τα παιδιά θα κοιμόντουσαν μέσα σε χαρτόκουτα σε μια πολύ φτωχή συνοικία της πόλης. Είχαν βάλει και οι δυο με το νου τους να τα πουλήσουν σε σκλαβοπάζαρα της Ανατολής και να βγάλουν πολλά χρήματα.

Έτσι η ίδια που είχε ετοιμαστεί από τις έξι το πρωί εκείνου του βροχερού Σαββάτου, πήγε σε έναν τεράστιο σκουπιδότοπο, όπου μάζεψε μπανανόφλουδες σε ένα φορτηγό. Πάρκαρε το φορτηγό κοντά στο σημείο που κοιμόντουσαν τα παιδιά. Πήγε κοντά στα παιδιά και άρχισε να τα ξυπνά και να τους λέει ότι κινδυνεύουν.

Εκείνα σάστισαν και τρόμαξαν που έβλεπαν μια τρελή γυναίκα με πράσινη φορεσιά να τους ξυπνά για να τα σώσει από κάποιους κακούς ανθρώπους μες τα άγρια χαράματα. Η Ντίβια κρύφτηκε όταν έφθασαν οι 2 άνδρες με το μαύρο φορτηγό τους που δεν είχε τζάμια.  

Μόλις κατέβηκαν από το όχημά τους, πετάχθηκε η Ντίβια από την κρυψώνα της σαν σφεντόνα. Σήκωσε το πίσω μέρος του φορτηγού με τα δυνατά της μπράτσα και έπεσαν οι τεράστιες μπανανόφλουδες πάνω στους κακούς άνδρες. Οι ίδιοι άρχισαν να γλιστρούν πάνω τους. Η δυνατή βροχή που έπεφτε πάνω τους δεν τους άφηνε να ξεφύγουν από το μικρό λόφο με τις μπανάνες που είχε σχηματιστεί και έτσι δεν μπορούσαν να σηκώσουν με τίποτα τα πόδια τους.  Έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο, χτύπαγαν, έκαναν μελανιές, φώναζαν από τον θυμό τους αλλά δεν μπορούσαν να ξεφύγουν με τίποτα από τη μεγάλη παγίδα που τους είχε στήσει η Ντίβια.

Μετά από λίγο έφθασε και η αστυνομία που την είχε καλέσει η ίδια και είχε εξηγήσει στους αστυνομικούς ότι ήθελαν να κάνουν κακό στα παιδιά. Ο ντετέκτιβ που γνώριζε αυτούς τους άνδρες για τη δράση τους στην πόλη, τους κηνυγούσε εδώ και πολύ καιρό, για να τους χώσει για τα καλά στη φυλακή. Οι αστυνομικοί ενώ τους έβαζαν χειροπέδες, κοίταξαν γύρω τους και είδαν σε απόσταση ένα φτερωτό άλογο με μια γυναίκα με κυπαρρισί στολή να τραβά δεμένα για ασφάλεια από ένα χοντρό σχοινί 7 παιδιά και να πετάει στα ουράνια. Η Ντίβια πήρε τα παιδιά στο σπίτι της δίπλα στη θάλασσα και έτσι τα έσωσε από τα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής για πάντα. Θα τα μεγάλωνε και θα τα μόρφωνε η ίδια για να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι και να έχουν έναν καλό σκοπό στην ζωή τους.

Εκείνο το πρωί, αργότερα μες τη μέρα και ενώ είχε βάλει τα παιδιά στα κρεββατάκια να ξεκουραστούν, κατέβηκε να καθαρίσει τη Βασάντα που ήταν μες τις λάσπες.

-Μακάρι να μπορούσα να σώσω όλα τα παιδιά του κόσμου, της είπε η Ντίβια.

-Η Βασάντα έσκυψε το κεφάλι της σκεφτική και της έγνεψε ότι συμφωνούσε μαζί της.

-Να μπορούσα να χτίσω ένα τεράστιο χωριό, συνέχισε η Ντίβια, που θα ήταν τόσο μεγάλο όσο η Ινδία. Θα έφτιαχνα μέσα του σχολεία, παιδικές χαρές, μαγαζιά με ζαχαρωτά, παγωτό φράουλα και σοκολάτα, θερινά σινεμά και πισίνες για κολύμπι. Έτσι,για να μπορούν να ζουν και να ευτυχούν όλα τα φτωχά και ανήμπορα παιδιά του κόσμου.

Τότε η Βασάντα την κοίταξε και της είπε:

-Κάπου μακρυά σε άλλες χώρες, έξω από την δική μας βρίσκονται και άλλοι άνθρωποι σαν εσένα Ντίβια που θέλουν να βοηθήσουν τα ανήμπορα παιδιά. Μήπως να τους πάρεις τηλέφωνο από Δευτέρα που θα είσαι στο γραφείο και να ενώσετε τις δυνάμεις σας;

-Ναι καλό μου άλογο, ανυπομονώ...

Έτσι η Ντίβια τη Δευτέρα το πρωί κάλεσε μερικούς καλούς ανθρώπους στην μακρυνή Ελλάδα, στον Καναδά, στη Γερμανία και σε άλλες χώρες του πλανήτη Γη που είχε ακούσει ότι δέχονται και πολλά προσφυγόπουλα από τον πόλεμο στην Ασία και την Αφρική, για να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να φτιάξουν το χωριό των ‘Παιδιών και της Αγάπης’.

Τέλος