Αλέκος Παναγούλης: Μια ανάμνηση της εφηβείας...

Δεν ξέρω ποια τι σημασία έχουν όλα αυτά που ζήσαμε.
Η Ιστορία ξαναγράφεται από τις Εξουσίες.
Η Λήθη κυριαρχεί δυστυχώς Μίλαν Κούντερα...

Όμως η δική μου μνήμη μένει.
Πριν πολλά -πολλά χρόνια, όταν ήμουν έφηβος κι εγώ βρέθηκα στο ορεινό πανηγύρι του χωριού μου που γίνεται πάνω στη Γκιώνα, στο εκκλησάκι του Άη -Θανάση στον Παλιο-Χλωμό.
Εκεί κοντά που η Εταιρεία η οποία λυμαίνεται και καταστρέφει τα βουνά της Ρούμελης, βγάζοντας τον βωξίτη από τα σπλάχνα της γης με τον πιο βάναυσο τρόπο θέλησε να κάνει νέο λατομείο, αλλά αυτή τη φορά οι αγώνες μας απέδωσαν και σώσαμε τον τόπο παρά την αρχική απόφαση του ...Δασαρχείου.

Οργανοπαίκτες των Καστελλίων: Πετρογιώργης-Σπύρος Βάβης-
Μπακοσταμάτης- Λεζοπάνος- Μήτσος Κερελάκης-Πετροδήμος

Ξεστράτισα όμως.
Το πανηγύρι τότε σήμαινε μουσική από τους παραδοσιακούς μουσικούς του χωριού μας -Καστέλλια Φωκίδας- ενώ παρέες απρέες είχαμε στρώσει στο γρασίδι και στον ουρανό ανέβαινε η τσίκνα από τα ψητά.
Νταμιτζάνες με κρασί δίπλα στην κάθε παρέα και τα ποτήρια -γυάλινα ακόμα τσούγκριζαν και ξανατσούγκριζαν ..
Το γλέντι ήταν στη κορύφωσή του, όταν ένας συγχωριανός μας συνδικαλιστής έφτασε από την Άμφισσα -όπου είχε πάει για τη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς- και μας έφερε το μαύρο νέο:

-Σκοτώθηκε ο Παναγούλης
Δεν θέλαμε να το πιστέψουμε.
-Αδύνατον! Λέγαμε
-Δεν θα κατάλαβες καλά!

Πίσω στο χωριό το ακούσαμε στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, δεν θυμάμαι.



Θυμάμαι πως είχαμε παγώσει. Θυμάμαι την επιστροφή στην Αθήνα.
Και τον δίσκο με τραγούδια του Αγώνα του Μίκη Θεοδωράκη. Σε κάποια από αυτά οι στίχοι του Παναγούλη
"Μαθαίνοντας τον θάνατό σου/ δεν μπόρεσα να κλάψω/ στριφογύριζα στο κρεβάτι του νοσοκομείου/ Θυμόμουνα την τελευταία μας συνάντηση/ Δεν έχουν άλλο δ΄ρομο σου απαντούσα/ Αυτός ο δρόμος θα 'ναι ο τάφος τους..."

Ήταν το τραγούδι για τον Νικηφόρο Μανδηλαρά...
Το άλλο πρωί στη μάντρα ενός σπιτιού στο Χαλάνδρι είδα γραμμένο το ΖΕΙ, με μεγάλα πράσινα γράμματα...

Κανείς μας δεν πίστεψε πως ήταν τροχαίο...








Τι λέω τώρα...

Οπαδοί της χούντας βρίσκονται ακόμη και στην εξουσία...
Κάποιοι -αρκετοί φοβάμαι- νοσταλγούν.
Πολλοί επαναλαμβάνουν τη γελοιότητα με τους δρόμους που έφτιαξε η Χούντα.

Μας μένει να θυμόμαστε. Να μοιραζόμαστε. Να αντιστεκόμαστε!