Tα αποτελέσματα του Διεθνούς Μαθητικού Διαγωνισμού: "Περιπέτεια στο Μουσείο" έχουν ανακοινωθεί και μπορείτε να τα δείτε εδώ: https://wp.me/p4fkZN-31F
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε και να δώσουμε συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν!
Κάθε μέρα θα αναρτώνται ιστορίες από τους συμμετέχοντες. Οι ιστορίες έχουν δημοσιευτεί στο blog του Μουσείου εδώ: https://ekedisy.blogspot.com/
Συνεχίζουμε με δύο κείμενα που θα δημοσιευτούν και στην ειδική ψηφιακή έκδοση από την Omama Al Barakat με τίτλο "Περιπέτεια στο Μουσείο" και από την Παρασκευή Ανδρεάδου με τίτλο "Η απαγωγή"
~~
Περιπέτεια στο Μουσείο
Omama Al Barakat
Την άνοιξη ήμουν 10 χρονών, πήγαινα σχολείο, πηγαίναμε εκδρομές στη φύση και στα μουσεία, αλλά ξαφνικά όλα σταμάτησαν να λειτουργούν. Κάτι έγινε, ο Κορονοϊός, ένας ιός στην Κίνα, σιγά σιγά εξαπλώθηκε παντού, και για αυτό έκλεισαν όλα και ανακοίνωσαν απαγόρευση κυκλοφορίας. Δεν μπορούμε να πάμε ούτε καν έξω από το σπίτι. Θεέ μου τι είναι όλα αυτά!
Έχουν περάσει 2 μήνες, χωρίς μάθηση και χωρίς κάποιο όφελος. Μου έλειψαν τα μουσεία και ξεκίνησα να σκέφτομαι: «Πότε θα βγω από το σπίτι;». Μετά είπα: «Γιατί να μην βγω με το μυαλό μου και την φαντασία μου;». Στη συνέχεια, σκέφτηκα: «Γιατί δε βγαίνω και έξω από τον πλανήτη μας;».
Έτσι, ξεκίνησα το ταξίδι μου. Πήγα στο διάστημα, ήμουν μέσα σε ένα διαστημικό σκάφος. Πόσο ωραίο ήταν! Με ρώτησε ο εξωγήινος που θέλω να πάω και του απάντησα στον πλανήτη Ερμή. Το σκάφος πετούσε και η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα από τον φόβο. Ήμουν, όμως, πολύ χαρούμενη. Είδα τον πλανήτη μου από το παράθυρο και παρατήρησα ότι έχει σχήμα μπάλας. Είχε λίγα σημεία ξηράς και λίγα πράσινα. Είχε, όμως, πολλή θάλασσα! Η θάλασσα σκέπαζε το μεγαλύτερο μέρος του. Όταν ήμασταν στα μισά της εκδρομής μας, σιγά σιγά εμφανίζονταν και άλλοι πλανήτες. Τα αστέρια ήταν πολύ μεγάλα και το φεγγάρι επίσης. Εμείς νομίζαμε ότι είναι μικρά! Τα αστέρια έλαμπαν, ήταν τέλειο θέαμα!
Φτάσαμε στον πλανήτη Ερμή. Η θέα ήταν μαγευτική! Λες και ο πλανήτης ήταν άδειος και δεν είχε ψυχή. Υπήρχαν πολλά όμορφα λουλούδια και λουλουδένιες πεταλούδες και σφυρίχτρες. Κατέβηκα από το σκάφος και περπατούσα στον πλανήτη. Είδα έναν μακρύ δρόμο που στις άκρες του είχε πολλά λουλούδια, αλλά δεν μπορούσα να δω τι ήταν από πίσω. Περπατούσα μέχρι πού είδα ένα μεγάλο κάστρο από λουλούδια και μπήκα μέσα. Ήταν ένα παλιό μουσείο με εκθέματα φτιαγμένα από λουλούδια. Είδα εκεί πρόσωπα και σώματα από λουλούδια, ζώα και μετά συνέχισα την εξερεύνηση.
Ενώ προχωρούσα, είδα πάνω σε ένα δέντρο μια λουλουδένια φωλιά. Δεν μου φάνηκε ότι ήταν φωλιά πουλιών, γιατί ήταν πολύ μεγάλη και έμοιαζε με τα σπίτια μας. Ενθουσιαστικά και ήθελα να δω τι είναι μέσα. Σκαρφάλωσα στο δέντρο και είδα μια λουλουδένια πριγκίπισσα που είχε φτερά και μας έμοιαζε. Το πρόσωπο της ήταν άσπρο και ήταν πολύ όμορφη. Της φώναξα: «Πριγκίπισσα;». Ξύπνησε και με είδε, πέταξε γρήγορα προς το μέρος μου και με ρώτησε: «Ποια είσαι και πώς ήρθες εδώ; Ποιος σε έφερε και πώς έμαθες που μένω;». Της είπα πως ήρθα εδώ για να γνωρίσω έναν καινούριο κόσμο και ότι χάρηκα πολύ για την γνωριμία. Με καλωσόρισε και μου είπε ότι αυτόν τον λουλουδένιο κόσμο τον έφτιαξε η ίδια. Της είπα: «Το μουσείο σου είναι πολύ ωραίο, όπως και εσύ. Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα πριγκίπισσα!».
Είχε έρθει η ώρα να επιστρέψω. Η πριγκίπισσα μου είπε ότι δεν έμεινα πολύ, αλλά της υποσχέθηκα ότι θα την επισκεφτώ ξανά και θα τα πούμε σύντομα! Έτσι γύρισα στον πλανήτη Γη και στο μέρος που καθόμουν. Ήταν μια πολύ ωραία εκδρομή και με έκανε να γνωρίσω έναν καινούριο κόσμο, ενώ βρισκόμουν στην θέση μου!
~~
Η απαγωγή
Παρασκευή Ανδρεάδου
Παρασκευή, 19 Ιουλίου 2019
Προσπάθεια απαγωγής στο μουσείο, ο κακοποιός συλλαμβάνεται. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…..
Πέμπτη, 18 Ιουλίου (πρωί)
Εγώ και η οικογένειά μου πήγαμε μια επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αβδήρων. Εκεί γινόταν μια εκδήλωση που ήταν μόνο για παιδιά και έτσι οι γονείς μου, με άφησαν να την παρακολουθήσω. Στο μουσείο υπήρχε ένας ξεναγός, ο οποίος μας έδειχνε διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα. Μετά από λίγα λεπτά, ένας άγνωστος με τράβηξε από το χέρι και είπε , δήθεν, πως είναι ο μπαμπάς της κολλητής μου. Εγώ τον ακολούθησα και με πήγε σε μια αίθουσα όπου βρισκόταν μια ομάδα Αμερικανών. Ανάμεσά τους ήταν η Κέιτ. Τη γνώρισα όταν φτάσαμε στην αίθουσα με τα ταφικά ευρήματα. Εκεί τελείωνε η ξενάγηση και όλοι έτρεξαν στην έξοδο εκτός από εμένα που χτύπησα το πόδι μου σε μία επιτύμβια πλάκα. Η Κέιτ έτρεξε να με βοηθήσει. Έτσι γνωριστήκαμε. Ξαφνικά, ο «μπαμπάς» της κολλητής μου, κλείδωσε την πόρτα λέγοντας τη φράση «αυτός θα γίνει ο δικό σας τάφος».
Πέμπτη, 18 Ιουλίου (μεσημέρι)..
Ρώτησα την Κέιτ αν έχει κινητό τηλέφωνο, για να τηλεφωνήσουμε στην αστυνομία. Εκείνη έβγαλε από την τσάντα της ένα κινητό με ασημένια θήκη που όμως είχε ξεχάσει να το φορτίσει. Έπειτα εγώ ,επειδή είχα πεινάσει, έβγαλα ένα σάντουιτς από τον σάκο μου και το μοιράστηκα με την Κέιτ. Καθώς τρώγαμε , ακούστηκε μια ανδρική φωνή. Γύρισα πίσω μου και είδα το άγαλμα του Δημόκριτου να μου μιλάει. Λιποθύμησα από το φόβο μου.
Πέμπτη, 18 Ιουλίου (απόγευμα)..
Λίγη ώρα μετά ένοιωσα ένα χέρι να με σκουντάει. Ήταν η Κέιτ που προσπαθούσε να με συνεφέρει. Μου έδωσε λίγο νερό και μισή σοκολάτα. Μετά από αυτό με έπιασε μια ανησυχία ότι θα με ψάχνουν οι δικοί μου. Το άγαλμα εξακολουθούσε να μένει «ζωντανό» και έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε να βρούμε τι κάνει το άγαλμα να «ζωντανεύει». Τότε βρήκα ένα κουμπί. Το πάτησα και ξαφνικά ακούστηκε ο δυνατός ήχος του συναγερμού. Η Κέιτ πανικοβλήθηκε και μου είπε ότι θα μπούμε φυλακή αλλά εμένα μου ήρθε μια πολύ τρελή ιδέα. Εφόσον η αστυνομία θα νόμιζε ότι έγινε ληστεία στο μουσείο, θα έφτανε αμέσως και έτσι μπορούσαμε να σωθούμε από τον απαγωγέα μας.
Μέχρι τότε έπρεπε να σκεφτούμε τι πρέπει να κάνουμε για να μας βρουν οι αστυνομικοί πιο γρήγορα. Έτσι, πετάξαμε χρήματα στο πάτωμα για να τους τραβήξουμε την προσοχή, ανοίξαμε το χρηματοκιβώτιο και περιμέναμε.
Δέκα λεπτά αργότερα…..
Ακούγονταν σειρήνες παντού. Περιμέναμε με αγωνία να φτάσουν οι άνθρωποι που θα μας ελευθέρωναν. Η πόρτα έτριξε και δυο αστυνομικοί μπήκαν στο χώρο της ψεύτικης κλοπής. Είδαν τα πεταμένα λεφτά και πλησίασαν στο ανοιχτό χρηματοκιβώτιο. Μας βρήκαν κρυμμένες πίσω του και παγωμένες από το φόβο μας. Προσπάθησαν να μας ηρεμήσουν και μας ρώτησαν τι είχε συμβεί. Εκείνη την ώρα έφτασε και ο απαγωγέας μας μαζί με δύο αγόρια που σκόπευε να τα κλειδώσει μαζί μας. Οι αστυνομικοί τον συνέλαβαν και ειδοποίησαν τους γονείς μας να έρθουν να μας πάρουν.
Την άλλη μέρα, η Κέιτ κι εγώ, βλέπαμε τις φωτογραφίες μας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων…….
Προσπάθεια απαγωγής στο μουσείο, ο κακοποιός συλλαμβάνεται. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…..
Πέμπτη, 18 Ιουλίου (πρωί)
Εγώ και η οικογένειά μου πήγαμε μια επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αβδήρων. Εκεί γινόταν μια εκδήλωση που ήταν μόνο για παιδιά και έτσι οι γονείς μου, με άφησαν να την παρακολουθήσω. Στο μουσείο υπήρχε ένας ξεναγός, ο οποίος μας έδειχνε διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα. Μετά από λίγα λεπτά, ένας άγνωστος με τράβηξε από το χέρι και είπε , δήθεν, πως είναι ο μπαμπάς της κολλητής μου. Εγώ τον ακολούθησα και με πήγε σε μια αίθουσα όπου βρισκόταν μια ομάδα Αμερικανών. Ανάμεσά τους ήταν η Κέιτ. Τη γνώρισα όταν φτάσαμε στην αίθουσα με τα ταφικά ευρήματα. Εκεί τελείωνε η ξενάγηση και όλοι έτρεξαν στην έξοδο εκτός από εμένα που χτύπησα το πόδι μου σε μία επιτύμβια πλάκα. Η Κέιτ έτρεξε να με βοηθήσει. Έτσι γνωριστήκαμε. Ξαφνικά, ο «μπαμπάς» της κολλητής μου, κλείδωσε την πόρτα λέγοντας τη φράση «αυτός θα γίνει ο δικό σας τάφος».
Πέμπτη, 18 Ιουλίου (μεσημέρι)..
Ρώτησα την Κέιτ αν έχει κινητό τηλέφωνο, για να τηλεφωνήσουμε στην αστυνομία. Εκείνη έβγαλε από την τσάντα της ένα κινητό με ασημένια θήκη που όμως είχε ξεχάσει να το φορτίσει. Έπειτα εγώ ,επειδή είχα πεινάσει, έβγαλα ένα σάντουιτς από τον σάκο μου και το μοιράστηκα με την Κέιτ. Καθώς τρώγαμε , ακούστηκε μια ανδρική φωνή. Γύρισα πίσω μου και είδα το άγαλμα του Δημόκριτου να μου μιλάει. Λιποθύμησα από το φόβο μου.
Πέμπτη, 18 Ιουλίου (απόγευμα)..
Λίγη ώρα μετά ένοιωσα ένα χέρι να με σκουντάει. Ήταν η Κέιτ που προσπαθούσε να με συνεφέρει. Μου έδωσε λίγο νερό και μισή σοκολάτα. Μετά από αυτό με έπιασε μια ανησυχία ότι θα με ψάχνουν οι δικοί μου. Το άγαλμα εξακολουθούσε να μένει «ζωντανό» και έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε να βρούμε τι κάνει το άγαλμα να «ζωντανεύει». Τότε βρήκα ένα κουμπί. Το πάτησα και ξαφνικά ακούστηκε ο δυνατός ήχος του συναγερμού. Η Κέιτ πανικοβλήθηκε και μου είπε ότι θα μπούμε φυλακή αλλά εμένα μου ήρθε μια πολύ τρελή ιδέα. Εφόσον η αστυνομία θα νόμιζε ότι έγινε ληστεία στο μουσείο, θα έφτανε αμέσως και έτσι μπορούσαμε να σωθούμε από τον απαγωγέα μας.
Μέχρι τότε έπρεπε να σκεφτούμε τι πρέπει να κάνουμε για να μας βρουν οι αστυνομικοί πιο γρήγορα. Έτσι, πετάξαμε χρήματα στο πάτωμα για να τους τραβήξουμε την προσοχή, ανοίξαμε το χρηματοκιβώτιο και περιμέναμε.
Δέκα λεπτά αργότερα…..
Ακούγονταν σειρήνες παντού. Περιμέναμε με αγωνία να φτάσουν οι άνθρωποι που θα μας ελευθέρωναν. Η πόρτα έτριξε και δυο αστυνομικοί μπήκαν στο χώρο της ψεύτικης κλοπής. Είδαν τα πεταμένα λεφτά και πλησίασαν στο ανοιχτό χρηματοκιβώτιο. Μας βρήκαν κρυμμένες πίσω του και παγωμένες από το φόβο μας. Προσπάθησαν να μας ηρεμήσουν και μας ρώτησαν τι είχε συμβεί. Εκείνη την ώρα έφτασε και ο απαγωγέας μας μαζί με δύο αγόρια που σκόπευε να τα κλειδώσει μαζί μας. Οι αστυνομικοί τον συνέλαβαν και ειδοποίησαν τους γονείς μας να έρθουν να μας πάρουν.
Την άλλη μέρα, η Κέιτ κι εγώ, βλέπαμε τις φωτογραφίες μας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου