Μια μπασκετική ..."Κόντρα"

 Με έμπνευση από τον Αντώνη Σαμαράκη και το καινούργιο διήγημα που προέκυψε από το εργαστήριο που γίνεται στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου

ΚΟΝΤΡΑ

Του Νίκου Μικελάκη

Γύρισε και κοίταξε το ρολόι. Έμεναν μερικά δευτερόλεπτα για να τελειώσει ο αγώνας. Αυτή ήταν η τελευταία και μοναδική ευκαιρία τους να κερδίσουν το ματς. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Έτυχε δε σε εκείνον να πάρει το φάουλ και να πρέπει να εκτελέσει τα τελευταία σουτ του αγώνα. Εκείνος, που μπήκε την τελευταία στιγμή μετά από τον τραυματισμό του Νίκου. Εκείνος, που πάντα έβλεπε το παιχνίδι από τον πάγκο, που ποτέ δεν ήταν στην πρώτη, ούτε στη δεύτερη πεντάδα. Ο πιο μικρόσωμος, ο πιο νέος παίκτης της ομάδας. Κόντρα σε όλους όσους δεν είχαν πιστέψει σε εκείνον, έπρεπε να τα καταφέρει. Κόντρα στους αντιπάλους, που δεν έκρυβαν την αποδοκιμασία τους περιγελώντας τον, έπρεπε να ξεπεράσει τον εαυτό του.

Ο διαιτητής με το σφύριγμά του τον ξύπνησε από τις σκέψεις. Κοίταξε το καλάθι. Ήταν πολύ ψηλά για εκείνον. Όμως έπρεπε να τα καταφέρει.  Έχαναν 68-67. Θα μπορούσε να πετύχει έστω την ισοφάριση, να πάνε στην παράταση. Επιτυχία θα ήταν και αυτό, κόντρα στο μεγάλο φαβορί. Χτύπησε δυνατά την μπάλα δύο φορές. Την τρίτη την κράτησε με όλη την ορμή που είχε. Έστησε τον καρπό του, όπως του είχε δείξει ο προπονητής, και την πέταξε με  όλη του τη δύναμη. Έσκυψε το κεφάλι να μην βλέπει. Η μπάλα εκσφενδονίστηκε φτάνοντας το στεφάνι. Το χτύπησε ελαφρά και χώθηκε στα σκισμένα δίχτυα. Οι συμπαίκτες του άρχισαν να ουρλιάζουν. Μπορούσε να ακούσει τη φωνή της μητέρας του να φωνάζει το όνομά του. Ένιωσε προς στιγμή μια μεγάλη ανακούφιση. Άλλη μια βολή ακόμα.  Ένας παίκτης από την αντίπαλη ομάδα του πέταξε δυνατά την μπάλα. Την έπιασε, αφού πρώτα του είχε δώσει μια γερή γροθιά στο στομάχι.

Δεύτερη φορά, εκείνος κόντρα στο καλάθι. Κόντρα στον φόβο της αποτυχίας. Με αυτή τη βολή θα μπορούσε να καθαρίσει το παιχνίδι. Να φέρει τη νίκη, να γίνει ο μικρός Δαβίδ που νίκησε τον μεγαλόσωμο Γολιάθ. Η μπάλα έτρεμε στα χέρια του. Το στομάχι του πονούσε. Δεν έφταιγε η μπαλιά που του έστειλε ο αντίπαλος. Ήταν που είχε δεθεί σαν κόμπος μέσα του. Προσπαθούσε να συγκεντρωθεί. Οι φωνές τον αποσπούσαν. Πήρε τη μπάλα και σημάδεψε το ταμπλό. Αυτή θα ήταν μια σίγουρη μπαλιά. Η μπάλα χτύπησε με δύναμη το μαυρισμένο ταμπλό και γλίστρησε από το στεφάνι στο γυαλισμένο ξύλινο πάτωμα. Ένιωσε να χάνεται η γη κάτω απ’ τα πόδια του. «Μακάρι να μπορούσα να εξαφανιστώ τώρα, να μην υπάρχω», σκέφτηκε. Οι αντίπαλοι άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να τον γιουχάρουν. Ο αρχηγός της αντίπαλης ομάδας τον πλησίασε απειλητικά, κάνοντας  του μια χειρονομία. Ο διαιτητής του έκανε παρατήρηση και ο κολλητός του ο Δημήτρης  πήγε να του ορμήσει. Μετά σφύριξε για το τελευταίο σουτ. Με την άκρη του ματιού έβλεπε τον αρχηγό της αντίπαλης ομάδας να χασκογελά και να ειρωνεύεται. Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να θυμηθεί ό,τι ακριβώς έκανε στο πρώτο σουτ. Δεν ένιωθε πια ούτε άγχος, ούτε τον φόβο της αποτυχίας. Ήθελε μόνο τη νίκη. Αυτό το τελευταίο καλάθι ήταν κόντρα σε έναν άλλο αντίπαλο, τον εαυτό του. Πήρε μια βαθιά ανάσα, έστησε τον καρπό του και πέταξε την μπάλα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσε ένα βάρος να απελευθερώνεται από μέσα του. Χαμογέλασε χωρίς να ξέρει το αποτέλεσμα. Γύρισε την πλάτη στο καλάθι και κοίταξε το σκορ.

68-69.