Ένα παραμύθι: Όταν η Σελήνη βρήκε τη Νούρ

Στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Παραμυθογράφοντας -που διακόπηκε βιαίως λόγω της πανδημίας- είχαν αναλάβει οι συμμετέχουσες να δημιουργήσουν κάποια παραμύθια. 

Όπως έχετε δει με πολύ ωραία αποτελέσματα.

Σήμερα ήρθε η στιγμή για ένα ακόμη παραμύθι εμπνευσμένο από τη ζωγραφιά της Στεφανίας Βελδεμίρη για το "Κόκκινο Παραμύθι"

Όταν η Σελήνη βρήκε τη Νούρ

της Ραφαέλας Παναγάκη

( μουσική που μπορεί να συνοδεύσει το παραμύθι κατά την ανάγνωσή του:

                                   https://www.youtube.com/watch?v=tSa9em7tTSE  )

    Κοιμάσαι...;
Μια φορά και έναν καιρό, όπως λένε στα παραμύθια, πήγα να ‘βρω το όνειρο για να μάθω την αλήθεια.  Έτσι έκανε κάθε μέρα και η Σελήνη, ένα μικρό κορίτσι που ζούσε στη πόλη  Μη & μη. Οι άνθρωποι που ζούσαν σ’ αυτή την πόλη ακολουθούσαν τις ταμπέλες που βρισκόντουσαν έξω από τα σπίτια τους και σε ολάκερη την πόλη: ‘Μη τρέχεις’, ‘Μη κινείσαι’, ‘Μη γελάς’, ‘Μην ακουμπάς’, ‘Μη περπατάτε δυο- δυο’, μη, μη, μη.......

 Σε αυτό το τόπο, που οι άνθρωποι περισσότερο με ρομπότ χωρίς σκέψη μοιάζανε, η μικρή Σελήνη δεν έβρισκε ευχαρίστηση γύρω της παρά μόνο στα όνειρά της. Πιο πολύ απ' όλα της άρεσε να κοιμάται, ο ύπνος ήταν ο καλύτερος της φίλος. Όχι όμως και ο μοναδικός. Στο πλευρό της πάντα πριν κοιμηθεί είχε, μια μικρή κούκλα, τη Νούρ. Την είχε ονομάσει έτσι γιατί, είχε ακούσει κάπου πως σε μια άλλη γλώσσα, νουρ σημαίνει φως. Τη Νουρ, της την είχε δώσει η γιαγιά της, που και σ' αυτή της την είχε δώσει η δική της γιαγιά, και της είχε πει πολλές ιστορίες. Αλήθεια...πόσες ιστορίες να είχε ακούσει άραγε η Νουρ από τα παλιά; Αν μπορούσε να μιλήσει...πόσα πράγματα θα ήξερε και θα έλεγε, που δε τα βρίσκεις ούτε στα βιβλία; 

Μια μέρα η  Σελήνη γύρισε από το σχολείο πολύ στενοχωρημένη.

« Αχ μικρή μου Νουρ,...σήμερα είμαι στενοχωρημένη γιατί μάλωσα με τον Έκτορα. Εκεί που παίζαμε, είδε την ταμπέλα ‘ Μην παίζετε μπάλα’ και  πήρε την μπάλα και έφυγε. Ο κόσμος είναι περίεργος, συμπεριφέρεται περίεργα ενώ εσύ.... εσύ με καταλαβαίνεις, εσύ τι θα έκανες στη θέση μου; » Ύστερα χανόταν για λίγο μέσα στις σκέψεις της και συνέχιζε...

« Να πω την γνώμη μου; Τι είναι αυτά που λες  Νουρ;  Όχι, όχι δεν είναι καλή ιδέα, δε νομίζω ότι θα πιάσει.. Γιατί δε με καταλαβαίνουν; Μακάρι όλοι να ήταν σαν και εσένα....Πόσο σε αγαπώ...

Μ’ ακούς Νουρ; Σ’ αγαπώ! ».

Σε μια επόμενη συζήτηση με την κούκλα της, η Σελήνη της εκμυστηρευόταν όλα όσα γινόταν στην καθημερινότητά της: «Του το είπα Νουρ, αλλά με κορόιδεψε. Του είπα ότι μπορούμε να παίξουμε και με άλλους τρόπους παιχνίδια και ότι οι πέτρες θα μας βοηθούσαν σε αυτό. Αυτός; Πέταξε τις πέτρες μακριά και είπε πως αυτές είναι απλές πέτρες και ότι δε θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν τίποτε άλλο».  Η Σελήνη έμενε να κοιτάει τη Νουρ.

Kαι αυτή την κοιτούσε και τότε με τη συντροφιά της κατάφερνε να αποκοιμηθεί.

Ήταν οι πιο ευτυχισμένες τους στιγμές αυτές. Εκεί ακριβώς που ξεκινούσε το όνειρο. Εκεί που έφτιαχνε την ιστορία πλέον όπως ακριβώς την ήθελε.

Αυτό που συνέβαινε στα όνειρα της Σελήνης ήταν μαγικό. Ο,τι άσχημο γινότανε στην καθημερινότητα της, το  διηγούνταν στη Νουρ και μόλις έφτανε στο σημείο του “μεγάλου προβλήματος”, εκεί ακριβώς συνέχιζε να της κάνει παρέα το όνειρο της.

Να..., για παράδειγμα μια άλλη φορά πήγε να φτιάξει παγωτό βανίλια σοκολάτα και δεν τα κατάφερε, ε και τι να πούμε και για κείνη την φορά που μια μέλισσα έπεσε πάνω στο πρόσωπό της και την τσίμπησε. Στο όνειρό της όμως ξανάβλεπε το τσακωμό με τον Έκτορα, ξανάβλεπε τη συνταγή, ξανάβλεπε τη μέλισσα. Εκεί πάντα τα κατάφερνε!

Μιλούσε με τον Έκτορα και παίζανε εκείνα τα παιχνίδια με πέτρες που της είχε πει η γιαγιά της,  άλλοτε πεντόβολα και άλλοτε τριότα και γκαζές. Είχε τόσο πλάκα που μπορούσαν ένα τόσο απλό αντικείμενο να το μεταμορφώσουν σε παιχνίδι, που κανένας άλλος δε το καταλάβαινε στην πόλη αυτή. Επίσης εκεί, η Σελήνη έφτιαχνε σωστά τη συνταγή, έτρωγε παγωτό βανίλια σοκολάτα και έβλεπε και αυτή την άτακτη τη μέλισσα που έφθανε καταπάνω της, έσκυβε, και μετά καταλήγανε να παίζουν κυνηγητό.

Εκεί λοιπόν, στον κόσμο των ονείρων της, όλα ήταν πιθανά. Εκεί που το κάθε τι της πραγματικής ζωής έμοιαζε απίθανο, στο όνειρο της Σελήνης μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Ήταν ο δικός της κόσμος και μπορούσε να τον φτιάχνει τόσο καλά, που δεν ήθελε να της τον πάρει κανείς.

« Νουρ να ξέρεις ποτέ δε θα αποκαλύψω το μικρό μας μυστικό. Αν ποτέ μου σε χάσω, δε θα τα καταφέρω χωρίς εσένα ». Ναι, η Σελήνη είχε ένα μυστικό. Ήξερε πως η μικρή της κούκλα, η Νουρ, κινδύνευε.

Ξέρετε σε εκείνο το μέρος οι άνθρωποι είχαν μάθει να πιστεύουν πως ότι  σε βοηθούσε να ονειρεύεσαι και να σκέφτεσαι θεωρούταν επικίνδυνο. ‘’Μην ονειρεύεσαι’’ ήταν μια άλλη πινακίδα,  από παλιά, σ’ εκείνη την πόλη. Η φαντασία ήτανε κακό σημάδι, ένας οιωνός που θα τους κατέστρεφε τη ζωή. Έτσι λοιπόν, όταν μια μέρα ανακαλύψανε ότι η Σελήνη  ονειρευόταν με τη βοήθεια της Νουρ, την πήρανε μακριά  της.

 Η Σελήνη από εκείνη την μέρα σταμάτησε να ονειρεύεται, έκλινε τα μάτια της προκειμένου να βρει τον τρόπο να πάρει πίσω τη Νούρ αλλά δεν έβλεπε, δε φανταζόταν τίποτα πια.

« Νουρ που είσαι, Νουρ αν μ΄ ακούς...γύρνα πίσω», μονολογούσε η Σελήνη.

Η Σελήνη έψαχνε συνέχεια τη Νουρ. Μια μέρα, καθώς έψαχνε τα ίχνη της μικρής της κούκλας, κάθισε κοντά στο σπίτι της αυτή, οι σκέψεις και η στεναχώρια της.

«Τι έχεις Σελήνη; Δε σε έχω ξαναδεί έτσι», μια φωνή ακούστηκε από μακριά. Ήταν ο Έκτορας.

« Το μόνο που μου είχε μείνει, μου το πήραν. Μου πήραν τα όνειρα Έκτορα»

« Όνειρα; Τι είναι τα όνειρα;» απόρησε ο Έκτορας, λες και ήταν η πρώτη φορά που άκουγε αυτή τη λέξη.
« Είναι κάτι μαγικό που γίνεται όταν κοιμάσαι. Εκεί που γίνεσαι ο σκηνοθέτης των πραγμάτων, από το πιο μεγάλο πρόβλημα μέχρι και το πιο μικρό.»
« Και αυτό γίνεται μόνο όταν κοιμάσαι;» την διέκοψε ο Έκτορας.
Σα να ξεχάστηκε λίγο από τη στενοχώρια της η Σελήνη, βρήκε τη δύναμη να του απαντήσει λες και ετοιμαζόταν να βγάλει λόγο σε μια σημαντική για την ανθρωπότητα διάλεξη, όπου όλος ο κόσμος κρεμόταν από τα χείλη της: «Όχι μπορείς να το κάνεις και στον ξύπνιο σου. Αλλά είναι δύσκολο γιατί χρειάζεται φαντασία. Όλα είναι στο μυαλό μας Έκτορα, στον εγκέφαλό μας και με βάση αυτά που ζήσαμε στο παρελθόν και τα ερεθίσματα στο τώρα. Όνειρα και φαντασία αντλούν πληροφορίες από εκεί για να δημιουργηθούν.»

«Αλήθεια; Παλιά και τώρα....» ψιθύρισε ο Έκτορας και μείνανε για λίγο σιωπηλοί να κοιτάνε τις μη & μη ταμπέλες από μακριά. 

Αν έβλεπες από μια γωνιά τον Έκτορα θα καταλάβαινες ότι ήταν πολύ σκεπτικός και προβληματισμένος. Ξαφνικά σηκώθηκε και πήρε δύο πέτρες. Μια μεγάλη και μια πιο μικρή. Τοποθέτησε τη μεγάλη πέτρα, μπροστά από τη Σελήνη και κάτω στο χώμα, και από πάνω της έβαλε την πιο μικρή.

« Αν βάλω αυτές τις 2 πέτρες μαζί.. τι βλέπεις Σελήνη; 

Μάλλον περίμενε... Να, θα βάλω και τα ξυλαράκια».

Ο Έκτορας σηκώθηκε και πήρε τέσσερα μικρά ξυλαράκια που βρισκόντουσαν λίγο πιο δίπλα τους.
« Τα δύο αυτά θα τα τοποθετήσω το ένα δεξιά από τη μεγάλη πέτρα, το άλλο αριστερά. Μμμ...και τα άλλα δύο θα τα βάλω κάτω κάτω..και αυτά ένα δεξιά και ένα αριστερά.

Τι βλέπεις Σελήνη; Σαν τι σου μοιάζει; Αυτό εννοείς φαντασία;»

Η Σελήνη κοίταξε αυτό που είχε δημιουργηθεί. Σαν ένα μικρό πέτρινο πλασματάκι με κοιλιά παχουλή και από πάνω ένα κεφαλάκι με τα χεράκια και τα ποδαράκια του.
«Είναι η Νουρ. Θα μπορούσε να είναι η Νουρ», αναφώνησε η Σελήνη.
Τα δύο παιδιά έμειναν να κοιτάει το ένα το άλλο. Δεν είπαν ακόμα πολλά καθώς το βλέμμα τους και ένα μεγάλο χαμόγελο που διαγραφόταν στο πρόσωπό τους φανέρωνε ότι και για τους δυο είχε συμβεί  κάτι μαγικό.

Έτσι λοιπόν, μετά από πολλές στενάχωρες μέρες, εκείνη ακριβώς τη μέρα, μια ιδέα σαν λάμψη φωτός ήρθε στη Σελήνη. Δεν θα τα καταφέρνανε να την κάνουν να σταματήσει να ονειρεύεται.  Ήταν η πρώτη φορά που της είχε έρθει μια ιδέα και θα την έκανε πράξη στο ξύπνιο της και σε αυτό με τη σειρά του είχε βοηθήσει ο Έκτορας.

 Τίποτα δε έγινε τέλειο και ιδανικό στην πόλη Μη & μη, αλλά τουλάχιστον κάποιοι, όχι όλοι, άρχισαν να σκέφτονται διαφορετικά. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι η Σελήνη σιγά σιγά άρχισε να πραγματοποιεί  πολλές από τις σκέψεις της και στο καθετί που κατάφερνε εκεί έξω, η Νουρ άρχισε να ξαναφτιάχνεται σιγά σιγά, κλωστή την κόκκινη  κλωστή και να έρχεται πίσω μαζί με τ’ όνειρά της. Η Σελήνη ήξερε ότι είχε καταφέρει να ξαναδημιουργήσει με το δικό της τρόπο τη Νουρ, να την θυμάται, να κάνει πράξη τις σκέψεις της και να συνεχίζει να ονειρεύεται έως ότου ξυπνήσει.  

Ει, ξύπνα...